Συχνές Ερωτήσεις



 1) Μπορεί να επιβιώσει η χώρα χωρίς το ευρώ;

Για να απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να απαντήσει στο αν μπορεί να επιβιώσει η χώρα με το ευρώ. Αν έχετε προσέξει όλοι οι απολογητές του ευρώ και της ΕΕ, από τους διατεταγμένους προπαγανδιστές του επίσημου δωσιλογισμού, έως τα «παπαγαλάκια» τους στην αριστερά, αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να αναφερθούν στο συγκεκριμένο ερώτημα. Αρκούνται μόνο σε μια απίστευτη καταστροφολογία για το τι δήθεν θα γίνει, αν τυχόν η χώρα απαλλαγεί από τον χαλινό του ευρώ. Ενώ όταν αναγκάζονται να μιλήσουν για το τι μας έχει «προσφέρει» το ευρώ, τότε απογειώνονται από τον μάταιο τούτο κόσμο της κοινής λογικής και αναζητούν καταφύγιο στην νεφελοκοκκυνιά του παραλόγου. Εκεί δηλαδή όπου τα εξωτερικά ελλείμματα είναι απόδειξη αναπτυξιακής δυναμικής κι όχι παραγωγικής αποσύνθεσης. Εκεί όπου ο υπερδανεισμός, ιδιωτικός και δημόσιος δεν αποτελεί πρόβλημα, ούτε οδηγεί στην χρεοκοπία. Εκεί όπου με τη δραχμή είχαμε πολύ περισσότερα αδιέξοδα και προβλήματα, παρά με το ευρώ. Εκεί όπου η άνοδος του ΑΕΠ, του πιο εικονικού δείκτη της οικονομίας, αποτελεί βασικό κριτήριο της οικονομικής ανάπτυξης. Εκεί όπου το να πληρώσει με κάποιο τρόπο ο λαός και η εργατική τάξη το τοκογλυφικό χρέος που έχει συσσωρεύσει η άρχουσα τάξη, είναι ο μόνος δρόμος.


Αν έχετε προσέξει, όταν αναλύει κάποιος την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα για να κινδυνολογήσει, κάνει την εξής χαρακτηριστική λαθροχειρία: Μιλά για μια οικονομία με τα μεγάλα ανοίγματα, τους αντιπαραγωγικούς όρους λειτουργίας και τις τεράστιες υποχρεώσεις της σημερινής της μορφής. Για παράδειγμα, λένε ότι άμα γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, πώς θα πληρώσουμε το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που θα είναι σε ευρώ; Μα ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Ζητάμε να γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, σε νέα δραχμή, ή όπως αλλιώς αποφασίσουμε να την πούμε, όχι για να πληρώσουμε τα χρέη, αλλά για να τα διαγράψουμε.


Υπάρχουν ορισμένοι που υποστηρίζουν την πληρωμή των δημόσιων χρεών με πληθωριστικό εθνικό νόμισμα. Η πρόταση αυτή είναι εντελώς παράλογη και είναι σίγουρο ότι θα βυθίσει την οικονομία της χώρας σε μια παρατεταμένη ύφεση σαν την σημερινή. Η αναγκαία επιστροφή στο εθνικό νόμισμα προϋποθέτει ότι θα έχει προηγηθεί η μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους της χώρας και η άρνηση της πληρωμής του με βάση τα ισχύοντα στο διεθνές δίκαιο.




2) Αν πούμε ότι επιστρέφουμε σε εθνικό νόμισμα, δεν θα γίνει πανικός; Δεν θα τρέχουν όλοι να πάρουμε τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες;


Αν τους πεις την αλήθεια, δεν θα το κάνουν. Η αλήθεια είναι ότι οι τράπεζες έχουν καταχραστεί με τον χειρότερο τρόπο τις καταθέσεις των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αντί λοιπόν ν’ αφήσεις τον κόσμο να πανικοβληθεί, αυτό που οφείλεις να κάνεις είναι να προχωρήσεις από την πρώτη κιόλας ημέρα – πριν καλά καλά ανακοινωθεί η διαδικασία επανόδου στο εθνικό νόμισμα – σε εθνικοποίηση των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών και εκκαθάρισή τους έτσι ώστε να μάθουμε τι απέγιναν οι καταθέσεις.


Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα απαιτεί ένα συντονισμένο και καλά οργανωμένο σχέδιο μετάβασης από το ευρώ. Το χρονικό διάστημα που απαιτεί η εισαγωγή του νέου εθνικού νομίσματος. Το εθνικό νόμισμα δεν πρόκειται να αντικαταστήσει το ευρώ μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο. Απαιτούνται γύρω στους 12 μήνες για να μπορέσει η οικονομία και οι εσωτερικές συναλλαγές να υποδεχθούν ομαλά την έκδοση του νέου εθνικού νομίσματος.

Στην διάρκεια αυτού του μεταβατικού διαστήματος θα πρέπει να γίνουν τα εξής βασικά:

Πρώτο, να εθνικοποιηθεί η Τράπεζα της Ελλάδας και να εκκαθαριστούν τα ενεργητικά της για να καθίσουν στο εδώλιο όσοι από τους διοικητές και τα στελέχη της κερδοσκόπησαν σε βάρος του δημοσίου και του ελληνικού λαού


Δεύτερον, να εθνικοποιηθούν οι μεγάλες τράπεζες και να εκκαθαριστούν επίσης τα ενεργητικά τους ώστε να καθίσουν στο εδώλιο οι τραπεζίτες που καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του καταθετικού, επιχειρηματικού και επενδυτικού κοινού.


Τρίτο, να επιβληθεί καθεστώς ελέγχου στην συνολική κίνηση κεφαλαίου και άμεση απαγόρευση στην εξαγωγή χρήματος.


Τέταρτο, να δημιουργηθεί μηχανισμός ελέγχου του συνόλου των εισαγωγών της χώρας, έτσι ώστε να σπάσει το καθεστώς μονοπωλιακού ελέγχου των εισροών από πολυεθνικές.


Πέμπτο, να δημιουργηθούν κατάλληλα συναλλαγματικά αποθέματα στην κεντρική τράπεζα που θα διευκολύνουν την κάλυψη των εισαγωγών.


Η δημιουργία συναλλαγματικού αποθέματος θα γίνει δυνατή αν αποσυρθεί από την κυκλοφορία το μεγαλύτερο μέρος των χαρτονομισμάτων του ευρώ που κυκλοφορούν στην ελληνική οικονομία. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας στην ελληνική οικονομία κυκλοφορούσαν το 2011 κοντά στα 23 δισ. ευρώ. Το έλλειμμα του εξωτερικού εμπορικού ισοζυγίου και του ισοζυγίου υπηρεσιών ανερχόταν το 2011 σε 12,6 δισ. ευρώ. Με δεδομένο ότι τα ήδη υπάρχοντα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας ανέρχονται σε λίγο πάνω από 5 δισ. ευρώ, το επιπλέον που θα χρειαστεί η οικονομία για να καλύψει τις ανάγκες της σε πληρωμές προς το εξωτερικό, ανέρχεται σε 5,6 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό μπορεί σχετικά εύκολα να αποσυρθεί από την νομισματική κυκλοφορία γενικεύοντας τη χρήση του ήδη υπάρχοντος «πλαστικού χρήματος» (πιστωτικές κάρτες, κ.ά.) αφού βεβαίως μειωθούν δραστικά τα επιτόκια και εξαφανιστούν όλες οι άλλες καταχρηστικές επιβαρύνσεις. Επίσης, μπορεί σχετικά εύκολα να γενικευθεί η κάλυψη των εσωτερικών συναλλαγών με την ευρύτερη χρήση της κάρτας ΑΤΜ με απευθείας αντιστοίχηση στους καταθετικούς λογαριασμούς της τράπεζας. Ταυτόχρονα, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα ενθαρρυνθούν να χρησιμοποιούν τραπεζικό χρήμα και αλληλόχρεους λογαριασμούς χωρίς τα τοκογλυφικά επιτόκια και την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Με αυτόν τον τρόπο υπολογίζεται ότι μπορεί να αποσυρθεί από την νομισματική κυκλοφορία πάνω από το 50 % των τραπεζογραμματίων σε κυκλοφορία. Πράγμα που θα ενισχύσει τα συναλλαγματικά αποθέματα κατά 11-12 δισ. ευρώ. Υπεραρκετά για να καλύψουν τις αγορές εισαγομένων. Ακόμη κι να δεν επέμβουμε στην σύνθεσή τους από την πρώτη κιόλας ημέρα.




3) Μα, το νέο εθνικό νόμισμα δεν θα δεχθεί πολλαπλές υποτιμήσεις;


Οι φόβοι ότι θα οδηγηθούμε σε διαρκείς υποτιμήσεις, ότι θα εκτιναχτεί ο πληθωρισμός, ότι θα είμαστε έρμαια της κερδοσκοπίας, κοκ, είναι βάσιμοι μόνο στο βαθμό που συνεχίζεται η ίδια κατάσταση στην οικονομία: ανοιχτές εξωτερικές και εσωτερικές αγορές, ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, μονοπωλιακές καταστάσεις και διαρκείς πολιτικές λιτότητας.


Το νόμισμα απηχεί την υγεία και την παραγωγική συγκρότηση μιας οικονομίας. Δεν μπορεί να υπάρξει ισχυρό ή ανίσχυρο νόμισμα από μόνο του, δίχως να το υποστηρίζει μια ισχυρή ή αντίστοιχα μια ανίσχυρη οικονομία. Γι’ αυτό και η επιβολή ενός «ισχυρού νομίσματος» σε μια ανίσχυρη οικονομία, όπως συνέβη με το ευρώ, αποτελεί την χαριστική βολή για την οικονομία ή αλλιώς έναν εξωτερικό ζουρλομανδύα που οδηγεί την οικονομία στην πλήρη ασφυξία. Γι’ αυτό και το πρώτο άμεσο μέτρο είναι να απαλλαγεί η οικονομία από το ζουρλομανδύα, να γλυτώσει από την ασφυξία για να μπορέσει να αναπνεύσει. Όχι για να μείνουμε με την ίδια ισχνή και ανίσχυρη παραγωγικά οικονομία, αλλά για να αποκτήσουμε την αναγκαία ελευθερία των κινήσεων ώστε να εφαρμόσουμε μέτρα και πολιτικές που θα αντιμετωπίσουν στη ρίζα τους τα μεγάλα δομικά προβλήματα και τα χρόνια διαρθρωτικά ελλείμματα της εθνικής οικονομίας.


Για να στηριχθεί αποτελεσματικά το νόμισμα και να προστατευθεί από τις κερδοσκοπικές πιέσεις της αγοράς, απαιτείται ο άμεσος έλεγχος του πιστωτικού συστήματος και κυκλώματος κίνησης του κεφαλαίου, με πρώτη προτεραιότητα την απαγόρευση εξαγωγής κεφαλαίου από τη χώρα. Στήριξη του νομίσματος σε συνθήκες ανοιχτών αγορών κεφαλαίου και «απορυθμισμένου» πιστωτικού συστήματος, δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτή ακριβώς η κατάσταση κάνει ευάλωτο ένα νόμισμα. Εκτός κι αν το νόμισμα αποτελεί μέσο παγκόσμιας συσσώρευσης χρηματικού κεφαλαίου, όπως συμβαίνει με το δολάριο και το ευρώ. Ωστόσο, όπως απέδειξε και η τελευταία παγκόσμια κρίση, από αυτά τα διεθνή νομίσματα δεν μπορούν να επωφεληθούν ούτε καν οι ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη.


Ένας άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος στήριξης του νομίσματος ιδίως ως συναλλακτικό μέσω για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας, είναι η αξιοποίηση των πιο διαθέσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, κυρίως των πιο πολύτιμων. Πάντα βέβαια με την προϋπόθεση ότι υπάρχει αποτελεσματικός έλεγχος της κίνησης του κεφαλαίου και του πιστωτικού συστήματος. Η ανακοίνωση, πχ, ενός προγράμματος διεθνούς διακρατικής συνεργασίας για την αξιοποίηση προς όφελος της χώρας των γνωστών εγχώριων κοιτασμάτων πετρελαίου, χρυσού, ασημιού, κασσιτέρου, κοκ, μπορεί να υποστηρίξει σημαντικά την αξία του εθνικού νομίσματος ακόμη και στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Ακόμη κι αν τα κοιτάσματα αυτά από τη σκοπιά της παγκόσμιας οικονομίας είναι αμελητέα, για τη χώρα μπορούν να εξασφαλίσουν σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Ειδικά σε μια περίοδο εξαιρετικής υπερπληθώρας διεθνούς κεφαλαίου, που αναζητεί εναγωνίως επικερδείς τοποθετήσεις.


Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν το κράτος ακολουθήσει μια ενεργητική πολιτική διακρατικών εμπορικών συμφωνιών με βάση το αμοιβαίο όφελος και έξω από τα κανάλια της ΕΕ, του ΠΟΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στους κύκλους της διεθνούς αγοράς υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι ένα νόμισμα είναι τόσο πολύτιμο όσο η συνολική αξία των εμπορικών συμφωνιών που αποτυπώνει. Και σ’ αυτόν τον τομέα η χώρα έχει τεράστιες ευκαιρίες ιδίως με τους γείτονές της, τις χώρες της ευρύτερης περιοχής και δεκάδων άλλων που αναζητούν εναγωνίως εμπορικές επαφές έξω από τα κανάλια των πολυεθνικών και των οργανισμών τους. Η διατήρηση της σταθερότητας του εθνικού νομίσματος εξαρτάται τέλος από το κατά πόσο μια χώρα είναι υποχρεωμένη να αγοράζει συνάλλαγμα για τις διεθνείς συναλλαγές της.


Η αξιοποίηση μορφών συνεργασίας κλήρινγκ, διακρατικών προγραμματικών συμφωνιών, κοκ, βρίσκει τα τελευταία χρόνια θιασώτες σε πάρα πολλά κράτη για να γλυτώσουν από το δυσβάσταχτο κόστος της συντήρησης υψηλών συναλλαγματικών αποθεμάτων. Να θυμίσουμε ότι η συμφωνία Πετροκαρίμπε στη Λατινική Αμερική – η οποία είναι ανοιχτή σε όλα τα κράτη της υφηλίου – στηρίζεται σε τέτοιες λογικές ακόμη και για την παροχή πετρελαίου σε προνομιακά χαμηλές τιμές.




4) Είναι εφικτή και ρεαλιστική λύση και κυρίως εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο, αυτή που προτείνετε, να αποδεσμευθεί η Ελλάδα από τα μνημόνια και δανειακές συμβάσεις 1 και 2; Υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα χώρας στη νεότερη ιστορία;


Ο σκληρός πυρήνας του διεθνούς δικαίου προβλέπει για ένα λαό να ασκεί κυριαρχικές πράξεις. Εφόσον είναι φορέας της ίδιας της κυριαρχίας του, αυτός αποφασίζει τι τον δεσμεύει και τι όχι. Υπάρχουν πάρα πολλές προβλέψεις σχετικά με το πώς θα αντιμετωπίσεις το ζήτημα του χρέους ή πώς θα μπορεί ή όχι να δεχθεί εκβιασμούς από άλλα κράτη ή λεόντειες συμφωνίες. Υπάρχουν πάρα πολλά κράτη ή μάλλον κυρίαρχοι λαοί που μπήκαν σε διαδικασία άρνησης δεσμεύσεων σαν αυτές τις οποίες έχει αναλάβει ή έχουν τεθεί σε βάρος του ελληνικού λαού από τους κυβερνώντες του. Μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο περισσότερα από 36 κράτη το έχουν εφαρμόσει. Ο πιο πετυχημένος δρόμος από αυτούς, είναι αυτός που ακολούθησε η Βενεζουέλα. Από το 1998 ως το 2000 η Βενεζουέλα συγκρότησε τακτική εθνοσυνέλευση, έφτιαξε ένα νέο Σύνταγμα, το οποίο προέβλεψε την καταγγελία όλων των προηγούμενων υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις της Βενεζουέλας σε βάρος του λαού και απαγόρευσε στην οποιαδήποτε κυβέρνηση με βάση το νέο Σύνταγμα να επαναφέρει και να αναγνωρίσει αυτές τις υποχρεώσεις και φυσικά διέγραψε όλα τα χρέη και τις υποχρεώσεις που υπήρχαν μέχρι τότε.


Με τη νέα δανειακή σύμβαση που ψηφίστηκε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου ένα βράδυ στη Βουλή, προβλέπεται το αγγλικό δίκαιο. Το αγγλικό δίκαιο προβλέπει ότι τα δάνεια που έχει πάρει η χώρα να παραμείνουν στο νόμισμα που έχουν δοθεί. Και αυτό γιατί; Γιατί έχουν πάρει υπόψιν την πιθανότητα να μας ρίξουν σε ένα άλλο νόμισμα, οπότε να διατηρήσουν τις υποχρεώσεις της χώρας στο σκληρό ευρώ. Επίσης προβλέπεται ότι τα δικαστήρια που μπορούν να λύσουν τις διαφορές ανάμεσα στους δανειστές και στον οφειλέτη, είναι τα δικαστήρια του μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου, τα οποία, μάλιστα αναφέρεται ρητά ότι οι αποφάσεις τους είναι άμεσα εκτελεστές στην ελληνική επικράτεια. Δεν μπορεί να τις ανακόψει με κάποιον έννομο τρόπο η ελληνική κυβέρνηση. Και τρίτον προβλέπεται ότι κανένα περιουσιακό στοιχείο στην ελληνική επικράτεια δεν καλύπτεται από κανενός είδος ασυλία, όπως και από την εθνική κυριαρχία της χώρας. Αυτό σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να απαιτήσουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης και της ιδιωτικής περιουσίας. Ο λόγος περί ιδιωτικής περιουσίας προβλέπεται και στον εφαρμοστικό νόμο που προβλέπει ακόμη και αναγκαστικές απαλλοτριώσεις ιδιωτικής περιουσίας προκειμένου να διευκολύνει επενδύσεις στη χώρα, όπως είναι για παράδειγμα οι ειδικές οικονομικές ζώνες, οι επενδύσεις FAST TRUCK, η εκχώρηση ή παραχώρηση αιγιαλού και παραλίας ή οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με δημόσια και ιδιωτική περιουσία.




5) Είναι απαραίτητη η ύπαρξη εθνικού νομίσματος;


Το εθνικό νόμισμα επινοήθηκε ιστορικά για να διασφαλίζει τις αδύναμες οικονομίες απέναντι στις ισχυρές. Γι’ αυτό υπήρξε εθνικό νόμισμα. Δεν το έφερε καμία ανάγκη της παγκόσμιας οικονομίας. Η παγκόσμια οικονομία όπως διαμορφώνεται τον 16ο – 17ο αιώνα δημιουργήθηκε στη βάση παγκόσμιων νομισμάτων. Τότε ήταν τα πολύτιμα μέταλλα. Κυρίως ο χρυσός και το ασήμι. Το εθνικό νόμισμα παράγεται ως ανάγκη των μικρών οικονομιών, που δεν είχαν τη δυνατότητα πρόσβασης σε χρυσό και ασήμι. Θα έπρεπε, λοιπόν, να έχουν ένα νόμισμα που τους εξασφαλίζει τη λειτουργία της οικονομίας τους έναντι της ανάγκης και της εξάρτησης του να έχουν χρυσό. Ποιοι είχαν χρυσό και ασήμι; Τα πολύ ισχυρά κράτη, που είτε ήλεγχαν τους θαλάσσιους δρόμους του εμπορίου είτε είχαν τις αποικίες και ήλεγχαν τις χρυσοφόρες περιοχές του πλανήτη. Γι’ αυτό παρήχθη το εθνικό νόμισμα. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο για μια εθνική οικονομία το εθνικό νόμισμα, όσο απαραίτητη είναι και η εθνική ανεξαρτησία για ένα λαό για να έχει δικαιώματα και δημοκρατία στον τόπο του. Ειδικά σήμερα, έχουν ανάγκη το εθνικό νόμισμα επειδή πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας ως λαός την οικονομία. Είναι αυτό που λέει και καταλαβαίνει ο απλός κόσμος. Όταν κάτι είναι δικό μου, το φτιάχνω όπως το θέλω εγώ. Όταν δεν είναι δικό μου, αυτός που το ελέγχει καθορίζει το τι θα κάνω εγώ. Με αυτή την έννοια θέλουμε το εθνικό νόμισμα. Δεν είναι λύση. Όμως είναι η αφετηρία για να βρούμε τις λύσεις. Με εθνικό νόμισμα μπορείς να είσαι σαν τη Ζανζιβάρη η την Μποτσουάνα, αλλά μπορείς να είσαι και σαν την Ελβετία ή τη Σκανδιναβία. Με το ευρώ μπορείς να είσαι μόνο Μποτσουάνα.




6) Πόσος χρόνος απαιτείται μέχρι να μεταβούμε σε εθνικό νόμισμα και ποιες δυσκολίες έχουμε να αντιμετωπίσουμε;


Ο χρόνος είναι από έξι ως δώδεκα μήνες. Αυτό είναι το χρονικό διάστημα, που απαιτείται για να βάλουμε σε λειτουργία το εθνικό νόμισμα ή να εισάγουμε εθνικό νόμισμα στην ελληνική οικονομία, σε ομαλές συνθήκες. Το μεγαλύτερο διάστημα, που έχω ακούσει να λέγεται είναι από τον κ. Προβόπουλο για 18 μήνες. Κι αυτό αν το πάρουμε στα σοβαρά, δεν υπάρχει μεγάλη σοβαρή διαφορά. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία; Η μεγαλύτερη δυσκολία θα είναι το εξωτερικό ισοζύγιο. Δηλαδή, το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η Ελληνική οικονομία έχει καταντήσει να είναι τελείως ανοιχτή προς τις εισαγωγές. Για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα του ισοζυγίου… Έχει δύο πλευρές το ισοζύγιο. Απ’ τη μια είναι το εμπορικό ισοζύγιο, δηλαδή εισαγωγές – εξαγωγές. Το έλλειμμα δηλαδή του εμπορικού ισοζυγίου. Και η δεύτερη είναι το ισοζύγιο, που αφορά κεφάλαια. Τι πρέπει να κάνεις;


Το πρώτο πράγμα, το οποίο πρέπει να κάνεις είναι να ελέγξεις τη ροή κεφαλαίων και εμπορευμάτων, που έρχονται στη χώρα ή που φεύγουν από τη χώρα. Δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αντιστρέψεις τη ροή πόρων, που υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα είτε διοχετεύοντας περισσότερα προϊόντα προς την εξαγωγή -έστω προσωρινά- ώστε να σου εξασφαλίσει ροή συναλλάγματος για τα δικά σου προϊόντα, υψηλής παραγωγικής αξίας ή και παραγωγικότητας, και έχει πάρα πολλά τέτοια προϊόντα η ελληνική οικονομία.


Το δεύτερο είναι, να ελέγξεις την εισαγωγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών από μεγάλες πολυεθνικές. Δηλαδή, να επιλέξεις τι ακριβώς σου χρειάζεται σαν οικονομία και τι δεν σου χρειάζεται. Θα πρέπει δηλαδή να ελέγξει έτσι τη ροή, ώστε να μην επιτρέψεις σε οποιοδήποτε ιδιώτη να ξεφορτώνεται στην ελληνική αγορά εισαγόμενα προϊόντα τα οποία δεν χρειάζονται άμεσα στην ελληνική αγορά. Αυτό αφορά τα πάντα και σε όλους τους τομείς. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Έχουμε διατροφική επάρκεια 94%. Αυτό σημαίνει ότι η εσωτερική αγροτική παραγωγή – ζωική και φυτική – καλύπτει την εσωτερική ζήτηση της χώρας κατά 94%. Ωστόσο, έχουμε εισαγωγική διείσδυση τροφίμων κατά 36% με 40%. Δηλαδή, το 40% της εσωτερικής διατροφικής ζήτησης καλύπτεται από εισαγόμενα προϊόντα. Δεν υπάρχει λόγος να συμβαίνει αυτό. Εφόσον έχουμε την παραγωγή, αυτόματα θα πουμε ότι δεν θα εισάγεται απολύτως τίποτα μέχρι να εξαντληθεί η εσωτερική παραγωγή. Και από κει και πέρα για να εισαχθεί κάτι θα πρέπει να έχει τουλάχιστον την ποιότητα και το επίπεδο παραγωγικότητας της δικής μου εσωτερικής παραγωγής. Οπότε έτσι εμποδίζω το να έχουμε κιόλας προϊόντα τα οποία είναι χαμηλής ποιότητας, αλλά ανταγωνιστικά μόνο ως προς την τιμή τους.


Το τρίτο είναι, ότι πρέπει να βάλω συγκεκριμένους περιορισμούς που αφορούν τον καταναλωτικό κορμό, που πρέπει να έχει η ελληνική οικονομία και έχει άμεση αντανάκλαση στην υγεία του πληθυσμού. Δηλαδή, θα πρέπει να εφαρμόσουμε αυστηρούς κανόνες εισαγωγής προϊόντων, που αφορούν ή που επιδρούν άμεσα στην υγεία του πληθυσμού. Δεν μπορεί να εισάγεται οποιαδήποτε πατσαβούρα παράγουν οι πολυεθνικές για να μπορέσει να καταναλωθεί. Δεν μπορεί να είναι ο ελληνικός πληθυσμός πειραματόζωο των μεγάλων πολυεθνικών. Αυτό το πράγμα πρέπει να ελεγχθεί άμεσα. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι προσωρινό. Το εφαρμόζουμε άμεσα, γιατί έχει και προοπτική.


Το τέταρτο είναι, βεβαίως, να ελέγξουμε την κίνηση κεφαλαίου. Ο έλεγχος στις κινήσεις κεφαλαίου προϋποθέτει εθνικοποίηση πρώτα της Ελληνικής Τράπεζας της Ελλάδος και των έξι, εφτά, οκτώ, μεγαλύτερων τραπεζών, που έτσι κι αλλιώς μας χρωστάνε. Χρωστάνε, δηλαδή στον Έλληνα φορολογούμενο τρελά ποσά. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχουμε απόλυτα… Κόβουμε τη ροή εξαγωγής κεφαλαίων. Δηλαδή το να μπορεί κάποιος να πάρει τα κεφάλαια από τη χώρα και να τα βγάλει στο εξωτερικό. Όπως, επίσης, και να φέρει κεφάλαια στη χώρα για να κερδοσκοπήσει σε βάρος της ελληνικής οικονομίας. Με αυτόν τον τρόπο κόβονται… Και όχι μόνο αυτό, έχουμε και τη δυνατότητα να βρούμε και το ποιος έβγαλε τα λεφτά του έξω, τα κεφάλαιά του έξω όλο το προηγούμενο διάστημα ώστε να εφαρμόσουμε πολιτικές αναδρομικής φορολόγησης των χρημάτων, που έφυγαν στο εξωτερικό. Όχι των καταθέσεων τόσο, όσο των κεφαλαίων. Και αυτά είναι τεράστια νούμερα. Μιλάμε για πάνω από 400 με 600 δισεκατομμύρια ευρώ.




7) Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε την άμεση διατροφική και ενεργειακή επάρκεια της χώρας μας στη μεταβατική περίοδο προς το εθνικό νόμισμα;


ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ

Το ζήτημα της διατροφικής επάρκειας είναι σχετικά απλό, διότι η αγροτική μας οικονομία, παρά την καταστροφή που υπέστη λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κοινής αγροτικής πολιτικής, παρόλα αυτά μας εξασφαλίζει έναν πολύ υψηλό δείκτη διατροφικής επάρκειας 94%, με στοιχεία του 2010 και άρα δεν έχουμε σοβαρό πρόβλημα, αρκεί βεβαίως να μην αφήσουμε τους αγρότες να σαπίζει η παραγωγή τους στο μποστάνι ή στα μαντριά. Δηλαδή η ζωική και φυτική παραγωγή της χώρας επαρκεί. Τα ελλείμματα μπορούμε να τα καλύψουμε με διακρατικές συμφωνίες, δηλαδή αντί να αφήνουμε το κάθε λαμόγιο ή τον κάθε μεσάζοντα να ελληνοποιεί ζώα από τη Βουλγαρία, μπορούσαμε κάλλιστα να κλείσουμε μια συμφωνία με τη Βουλγαρία και να πούμε ότι “αυτό το έλλειμμα έχουμε για παράδειγμα σε κόκκινο κρέας”, άρα να το πάρουμε με πιστοποιήσεις, με διαπιστευμένα προϊόντα και να λήξει εκεί το θέμα. Και μάλιστα με τις βαλκανικές χώρες που έχουμε στενούς δεσμούς. Μην ξεχνάμε ότι σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού τους δουλεύει στην Ελλάδα. Άρα εδώ… δεν είναι εύκολο να σου πει «δεν θέλω σχέση μαζί σου». Η Αλβανία έχει το μισό της ΑΕΠ να εξαρτάται από το μεταναστευτικό συνάλλαγμα που προέρχεται από τους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα. Η Βουλγαρία έχει το 1/3 του ΑΕΠ, από τους Βούλγαρους που έρχονται και δουλεύουν στη Βόρεια Ελλάδα κατά κύριο λόγο. Σε αυτές τις συνθήκες, είναι οργανικής σημασίας για αυτές τις χώρες, οι καλές γειτονικές σχέσεις με την Ελλάδα. Για να μη συζητήσου με βέβαια για τα ψευδοκράτη που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ

Για την ενεργειακή επάρκεια, είναι επίσης σχετικά εύκολο διότι οι προμηθευτές μας είναι αντίπαλοι της Δύσης. Στρατηγικά αντίπαλοι της Δύσης. Οπότε είναι πιο εύκολο να κλείσουμε συμφωνίες και πολύ πιο συμφέρουσες συμφωνίες απ’ ότι έχουμε σήμερα, ειδικά σε διακρατικό επίπεδο, κάτι που δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε εντός του ευρώ. Δεν μας επιτρέπεται δηλαδή να κλείσουμε διακρατικές συμφωνίες όπου δεν μεσολαβεί ιδιώτης άρα το κέρδος του ιδιώτη. Μπορούμε να κλείσουμε μια συμφωνία που να κατεβάζει σημαντικά το κόστος του πετρελαίου που χρειαζόμαστε για παράδειγμα. Και να μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει εξαιρετικά ενεργειακά αποθέματα τελείως ανεκμετάλλευτα. Δεν μιλάω μόνο για τα λιγνιτικά κοιτάσματα που υπάρχουν, αλλά μιλάμε για γεωθερμία. Μιλάμε για τον ήλιο, τον αέρα. Ανεξάντλητοι πόροι ουσιαστικά για την Ελλάδα, που αν ορθολογικά και με σχέδιο αξιoποιηθούν, μπορούν να καλύψουν το μεγαλύτερο ποσοστό αν όχι να έχουμε πλήρη ενεργειακή επάρκεια. Πάρα πολλοί επιστήμονες από τα πανεπιστήμια της χώρας αλλά και από επιστημονικά ιδρύματα, τουλάχιστον πριν τα κλείσει η κυβέρνηση των Γερμανοτσολιάδων, το έχουν πιστοποιήσει, ότι μπορούμε να έχουμε ακόμη και ενεργειακή επάρκεια στη χώρα και να μειώσουμε σημαντικά την εξάρτησή μας από το πετρέλαιο. Και όσο χρειαζόμαστε τους υδρογονάνθρακες, δεν μας εμποδίζει κανείς να βρούμε το πετρέλαιο από το Ιράν. Έτσι ή αλλιώς μας το έδινε.

Το γεγονός ότι κόψαμε σχέσεις επειδή το θέλουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι γιατί ετοιμάζουν συνθήκες πολέμου στον Περσικό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Ή με τη Ρωσία ή ακόμη με την Petrokaribe, την Ένωση των κρατών που εξάγουν πετρέλαιο από την Καραϊβική. Υπάρχουν πάρα πολλές εναλλακτικές πηγές που θα μπορούσαμε να το εξασφαλίσουμε σε πολύ χαμηλότερη τιμή. Η βασική προϋπόθεση είναι να ελέγχεις τα σύνορά σου. Τα οικονομικά σου σύνορα. Και τα ελέγχεις όταν το κράτος παίζει καθοριστικό ρόλο. Αν για παράδειγμα εξαρτάσαι από το ιδιωτικά διυλιστήρια, καταλαβαίνεις ότι είσαι έρμαιο της ληστοκρατίας που έχουν οι ιδιώτες – κάτοχοι των διυλιστηρίων μαζί με τους εφοπλιστές, που συνήθως είναι ταυτοπροσωπία. Άρα, το να ελέγξεις το διυλιστήριό σου, από μόνο του κατεβάζει τα κόστη εισαγωγής πετρελαίου σημαντικά. Έχει υπολογιστεί περίπου 20% – 25%. Γλιτώνεις δηλαδή από το λαθρεμπορικό κέρδος των εφοπλιστών με το διυλιστήριο. Και ταυτόχρονα ελέγχεις και την ποιότητα του καυσίμου, διότι υπάρχει και αυτό το θέμα. Επειδή είμαστε έρμαια των εφοπλιστών και των ιδιωτικών διυλιστηρίων, εισάγουμε το χειρότερο σε ποιότητα πετρέλαιο στην παγκόσμια αγορά στην υψηλότερη δυνατή τιμή. Αυτό μπορεί να διορθωθεί την επόμενη μέρα που θα πάρει ο λαός στα χέρια του την εξουσία.




8) Τι θα γίνει με τα δάνεια των νοικοκυριών και των επαγγελματιών;


Ένας από τους βασικούς λόγους, που πρέπει να εθνικοποιηθούν οι μεγάλες τράπεζες, είναι για να μπορέσεις να εφαρμόσεις την πολιτική σεισάχθειας και στο ιδιωτικό νοικοκυριό και στον ιδιώτη μικροεπαγγελματία και τον μικρομεσαίο. Θα πρέπει πάση θυσία να σβηστούν οι υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες. Ειδικά εκείνων των νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Και ειδικά στις σημερινές συνθήκες ύφεσης. Για να μπορέσει να ανασάνει η αγορά. Να μπορέσει δηλαδή πάλι να διοχετευτεί η αγοραστική δύναμη, που υπάρχει, η όποια έχει απομείνει στο νοικοκυριό ξανά στην αγορά και όχι προς τις τράπεζες. Αυτό το πράγμα μπορεί να το κάνει μόνο το κράτος. Μόνο όταν το κράτος πάρει στα χέρια του τις τράπεζες μπορεί να σβήσει αυτά τα δάνεια. Στο παρελθόν έχει γίνει τέσσερις φορές στην ελληνική οικονομία. Πάντα σε συνθήκες πολύ μεγάλης ύφεσης. Είναι από τα μέτρα που παίρνει το κράτος, ώστε να μπορεί να ανακάμψει γρήγορα η εσωτερική αγορά. Όταν βεβαίως ακολουθείς μια πολιτική, η οποία στοχεύει στην ανάκαμψη της ελληνικής αγοράς. Γιατί τώρα δεν έχουμε πολιτική που στοχεύει εκεί. Ισα ίσα, έχουμε μια πολιτική, που στοχεύει στην ολοκληρωτική συντριβή της ελληνικής αγοράς. Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Σημαίνει ότι κάποιος, ο οποίος δανείζεται για να μπορέσει να αποπληρώσει παλαιότερα δάνεια, πρέπει να σταματήσει αυτό το πράγμα επιτόπου.


Δηλαδή να του πούμε, μέχρι εδώ τελείωσες. Δεν υπάρχει λόγος να δανείζεσαι για να πληρώνεις παλαιότερα δάνεια. Αυτό το πράγμα αν συνεχιστεί, έτσι ή αλλιώς, πρέπει να γίνει κακούργημα. Δηλαδή να θεωρηθεί από δω και μπρος κακουργηματική πράξη η εξώθηση ιδιώτη -είτε είναι επιχειρηματίας, είτε είναι νοικοκυριό- σε νέο δανεισμό προκειμένου να πληρώσει παλιότερα δανεικά. Κακουργηματική πράξη, γιατί τον εξωθεί σε δουλοπαροικία χρέους. Είναι στην ουσία δουλοπάροικος της τράπεζας, που δουλεύει για να ξεχρεώνει τα χρέη του. Το ίδιο πρέπει να γίνει βεβαίως και για εκείνους που έχουν πληρώσει το κεφάλαιο του δανείου και επιπλέον έχουν πληρώσει επιπλέον του κεφαλαίου περίπου το 25%. Αυτό επαρκεί για να έχει αναπληρωθεί η ρευστότητα στις τράπεζες και να μην υπάρχει λόγος να πληρώσει παραπάνω. Αυτό βεβαίως, δε, σημαίνει ότι οι τράπεζες τα έχουν τα λεφτά αυτά. Έτσι κι αλλιώς έχουν διοχετευτεί στο εξωτερικό. Οι πρώτοι και κύριοι εξαγωγείς κεφαλαίου -παράνομης και νόμιμης εξαγωγής κεφαλαίων- στην ελληνική οικονομία είναι οι τραπεζίτες. Αλλά με την εθνικοποίηση των μεγάλων τραπεζών όχι μόνο θα βρούμε πού πήγαν οι καταθέσεις των Ελλήνων, αλλά και ποιος διοχέτευσε τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Αλλά θα

καθίσουμε στο σκαμνί και τους τραπεζίτες γι’ αυτό ακριβώς το αδίκημα που έχουν διαπράξει. Δηλαδή τη δήμευση και την κατάχρηση των καταθέσεων των ελληνικών νοικοκυριών.



9) Με ποιόν τρόπο θα εξασφαλίσουμε την απρόσκοπτη εισαγωγή προϊόντων που δεν παράγονται στην Ελλάδα αλλά μας είναι απαραίτητα στην καθημερινότητά μας;


Καταρχάς θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι τόσο στη μεταβατική περίοδο προς το εθνικό νόμισμα όσο και μετά, θα πρέπει να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο ανοικοδόμησης της χώρας. Δηλαδή θα πρέπει να τεθούν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτό το καταναλωτικό πρότυπο της ελληνικής οικονομίας διότι είναι σπάταλο, εντελώς ανορθολογικό και τελείως παρασιτικό. Θα πρέπει για παράδειγμα να έχουμε ξεκάθαρο το ποια βιομηχανία χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε τη βιομηχανία που μπορεί να πατάει σε δύο βασικά πόδια.


Πρώτον. Στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων και ότι συνδέεται με αγροτικά προϊόντα, σαν να είναι προέκταση -αν θέλετε- της αγροτικής οικονομίας και

Δεύτερον αυτή που αξιοποιεί το φυσικό ορυκτό και μεταλλευτικό πλούτο της χώρας. Αυτές είναι οι δύο βασικές προτεραιότητες.

Αν λοιπόν αναπτύξουμε μια βιομηχανία που έχει αυτούς τους δυο πυλώνες, αυτόματα περιορίζουμε ή υποκαθιστούμε σε σημαντικό βαθμό τις εισαγωγές πρώτων υλών. Δηλαδή, δεν βλέπω το λόγο να αναπτύξουμε μια βιομηχανία για την οποία δεν έχουμε πρώτες ύλες. Θα δώσουμε έμφαση στις βιομηχανίες μεταποίησης ή αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας, με νικέλιο, χαλκό, ασήμι, χρυσό. Αυτά που θα χρειαστούμε είναι κατά κύριο λόγο συστήματα εργαλειομηχανών και τεχνολογία, δηλαδή αυτό που θα χρειαστούμε είναι μηχανήματα και μέσα παραγωγής υψηλής τεχνολογίας ή αιχμής, τα οποία θα τα χρειαστούμε μέχρι να τα αναπτύξουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτά μπορούν να βρεθούν εξαιρετικά εύκολα στην παγκόσμια οικονομία, αρκεί να έχεις χρήματα να πληρώσεις.


Δηλαδή αρκεί να έχεις συνάλλαγμα. Άρα το πρόβλημα δεν είναι το πού θα βρούμε να τα αγοράσουμε. Το θέμα είναι αν θα έχουμε συνάλλαγμα να τα αγοράσουμε. Και θα έχουμε συνάλλαγμα. Γιατί η ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή κινεί περίπου 38-40 δισ. σε ρευστό χαρτονόμισμα ευρώ. Αυτό κατά τα 2/3 του τουλάχιστον να αποσυρθεί και να μετατραπεί σε συναλλαγματικό απόθεμα της εθνικοποιημένης Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα αν μεταφέρουμε τις συναλλαγές ιδιωτών είτε του κράτους με ιδιώτη σε λογιστική βάση και αποτρέψουμε να χρησιμοποιούν για αυτές τις συναλλαγές ρευστό χρήμα σε μεγάλο βαθμό. Με αυτή την έννοια, έχουμε τη δυνατότητα να μπορέσουμε να αγοράσουμε τα προϊόντα που χρειαζόμαστε.


Το δεύτερο είναι το εξής. Γιατί δεν μπορούμε να κλείσουμε μια συμφωνία και να πούμε: Αν θέλω να οικοδομήσω μια βιομηχανία υψηλής απόδοσης αλουμινίου για παράδειγμα να ολοκληρώσω τη βιομηχανία προφίλ αλουμινίου που έχει η χώρα συνδέοντάς την με την πρώτη ύλη, δηλαδή τους βωξίτες αλλά ταυτόχρονα θέλω να την εξελίξω έτσι ώστε να παράγει και υψηλής ποιότητας αλουμίνιο που χρησιμοποιείται για παράδειγμα στην αεροπορική βιομηχανία. Την τεχνολογία για το ζήτημα αυτό δεν την έχω. Θα μπορούσα όμως σε συνεργασία –να κάνω για παράδειγμα μια κοινοπραξία- με αυτούς που την έχουν, είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε κράτη, και να στήσω αυτή τη βιομηχανία εδώ και να πληρώσω με το αποτέλεσμα της βιομηχανίας, δηλαδή με το προϊόν που θα παράγει αυτή η βιομηχανία για πολλά χρόνια. Αυτό το πράγμα μας επιτρέπει να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους οικονομικών σχέσεων που θα είναι σε αμοιβαία επωφελή βάση.




10) Προτείνετε επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Τι θα γίνει με τις καταθέσεις μας;


Καταρχάς να πούμε την αλήθεια στον κόσμο. Τις φάγανε οι τραπεζίτες τις καταθέσεις και για αυτό το λόγο θα τους καθίσουμε στο σκαμνί. Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να τις αποκαταστήσουμε. Και αυτό όχι μόνο για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, επειδή τις φάγανε οι τραπεζίτες αλλά γιατί οι αποταμιεύσεις είναι οργανικό κομμάτι της νομισματικής κυκλοφορίας μιας χώρας. Είναι σημαντικό να υπάρχουν καταθέσεις για να μπορέσουν να δημιουργηθούν προϋποθέσεις επενδύσεων κλπ. Αυτό μπορεί να γίνει όπως έγινε στην Αργεντινή. Στην Αργεντινή όταν έφαγαν οι τραπεζίτες τις καταθέσεις του κοσμάκη και την κοπανήσανε, μπήκε το κράτος, πήρε τις τράπεζες στα χέρια του και άρχισε να δίδει με μια σταθερή ροή κρατικά έγγραφα -όπως οι παλιές οι διατακτικές που υπήρχαν στα υπουργεία- και στην πραγματικότητα εκδίδει νόμισμα πιστωτικό το οποίο το δίνει στους καταθέτες για να το χρησιμοποιήσουν ως χρήμα στην αγορά έναντι των καταθέσεων που υπήρχαν στις τράπεζες. Για παράδειγμα κάποιος είχε στον καταθετικό του λογαριασμό 10.000 ευρώ και ανακαλύπτει -αυτό που το ξέρουμε όλοι- ότι δεν έχει τίποτα. Τα έχουν πάρει και έχουν γίνει καπνός. Δεν θα του δώσουμε ένα κρατικό έγγραφο που θα είναι 10.000. Θα του δώσουμε με μια ροή 3 γραμμάτια των 3.500 για να μπορέσει να κινηθεί σε ένα βάθος χρόνου ώστε να αποκαταστήσει τις αποταμιεύσεις του.


Το δεύτερο σημαντικό σημείο είναι ότι πρέπει να δημιουργήσουμε ροπή προς αποταμίευση, που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Αν δεν υπάρχει ροπή προς αποταμίευση, δεν υπάρχει η δυνατότητα να υπάρξουν επενδύσεις άμεσα στην οικονομία. Ροπή προς αποταμίευση σημαίνει αποκατάσταση του λαϊκού εισοδήματος. Σημαίνει άμεση αύξηση του λαϊκού εισοδήματος. Για να μπορέσει το νοικοκυριό να έχει τη δυνατότητα να βάζει στην άκρη. Αν δεν γίνει αυτό, καμία οικονομία κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς δεν θα έχει τη δυνατότητα να κάνει επενδύσεις. Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλα αυτά τα υποστηρίζουμε ΟΧΙ γιατί θέλουμε να είμαστε αρεστοί. Τα λέμε γιατί έχουν βασική λειτουργική σημασία για την οικονομία. Αν δεν το κάνεις αυτό, έχεις κάτσει στην άμμο. Και θα υπάρξει για παράδειγμα το εξής ζήτημα.


Πως μπορείς να δώσεις αυξήσεις στα λαϊκά εισοδήματα άμεσα από την πρώτη στιγμή, όταν ο μικρομεσαίος αυτή τη στιγμή συντρίβεται. Εκεί θα πρέπει να βρεις άμεσα ανταποδοτικά οφέλη για τον μικρομεσαίο ώστε αυτός να μπορέσει να δώσει την αύξηση αυτή στον εργαζόμενο. Όπως για παράδειγμα πλήρη απαλλαγή από τη φορολογία. Τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια. Πλήρη απαλλαγή. Φυσικά δραστική μείωση του ΦΠΑ. Μείωση σε βαθμό κακουργήματος. Δηλαδή θα πρέπει να πέσει κάτω  από το 15%. Η αναντιστοιχία εσόδων, το δημοσιονομικό κενό που θα δημιουργηθεί, θα καλυφθεί από δύο τρόπους.


Πρώτον, από τη διάλυση του κομματικού κράτους. Δηλαδή από το γεγονός ότι αυτοί οι 30.000 σκερβελέδες που καταλαμβάνουν τις πολιτικές θέσεις του κράτους για να το κάνουν κομματικό φέουδο, προς όφελος οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων, θα πρέπει να εξαφανιστούν από αυτόν τον τόπο και αυτό θα μας εξασφαλίσει περίπου 30-35% των λειτουργικών εξόδων του κράτους και το

δεύτερο, να βάλουμε χέρι στις πολύ μεγάλες περιουσίες. Όχι χέρι. Χοντρό χέρι στις πολύ μεγάλες περιουσίες. Αυτές τις περιουσίες των περίπου 2.000 Ελλήνων που πραγματικά φέρονται να έχουν περίπου το 40% της ιδιωτικής περιουσίας κινητής και ακίνητης σ’ αυτόν τον τόπο. Αυτοί κάποτε πρέπει να πληρώσουν. Και μάλιστα ειδικοί έχουν εκτιμήσει ότι για παράδειγμα μόνο η εξαφάνιση των off shore, θα σου δώσει φορολογητέα ύλη που θα σου εξασφαλίσει το σύνολο των φορολογικών εσόδων που χρειάζεται το ελληνικό κράτος για την επόμενη 5ετία. Μόνο η εξαφάνιση των off shore. Και αυτή τη στιγμή -για να καταλάβουμε τι κρύβουν στις off shore-, το 2009 οι off shore στην Ελλάδα -ελληνικών συμφερόντων να το πούμε έτσι που δρούσαν στην ελληνική επικράτεια- ήταν περίπου 4.000 – 4.500. Τώρα είναι 15.000. Το να τις καταργήσεις είναι πολύ απλό. Θέλεις ένα Προεδρικό διάταγμα που να λέει:

Πρώτον, όλες οι off shore που λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια καταργούνται.

Δεύτερον, όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία δεσμεύονται από το ελληνικό δημόσιο.
Τρίτον, όποιος θέλει και μπορεί να αποδείξει ότι τα περιουσιακά στοιχεία αυτά είναι δικά του, έρχεται και του αποδίδονται αφού φορολογηθεί δεόντως.
Και τέταρτον, όποιος δεν μπορεί να τα διεκδικήσει ή δεν μπορεί να αποδείξει ότι είναι δικά του, δημεύονται υπέρ του ελληνικού δημοσίου. Αυτό θα σου εξασφαλίσει με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις τα φορολογικά σου έσοδα για την επόμενη 5ετία. Χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει ούτε μία δραχμή φόρο ο Έλληνας πολίτης.



11) Ως χώρα, πώς θα αποκτήσουμε το δυνατόν συντομότερο αναπτυξιακή φιλοσοφία;


Καταρχάς για να αποκτήσεις αναπτυξιακή φιλοσοφία, πρέπει να απελευθερώσεις την καινοτομία. Η καινοτομία προϋποθέτει ότι αυτός που έχει σπουδάσει, δουλεύει σ’ αυτό που έχει σπουδάσει. Δεν μπορείς αυτή τη στιγμή να παράγεις ένα επιστημονικό δυναμικό που κατά τα ¾ εάν βρίσκει δουλειά, βρίσκει σ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από το αντικείμενο που σπούδασε.


Το δεύτερο πολύ βασικό είναι ότι πρέπει να παράξεις επιστημονική γνώση και έρευνα ως οικονομία. Και να εντάξεις εκεί το μεγαλύτερο κομμάτι αν όχι όλη την κοινωνία. Εγώ είμαι υπέρ της άποψης ότι πρέπει τα πανεπιστήμια να είναι απολύτως ανοικτά. Πρέπει να κοινωνικοποιηθεί πλήρως η παιδεία. Όλοι πρέπει να περνάνε ακόμη και στο επίπεδο του πανεπιστημίου. Βέβαια αξιολογήσεις πρέπει να γίνονται και είναι απαραίτητες σε επίπεδο γνώσης και έρευνας.


Το τρίτο πολύ σημαντικό είναι να απελευθερωθεί η δημιουργικότητα του εργαζόμενου. Δεν είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος που ζει σε συνθήκες συνεχούς άγχους για το βιοπορισμό να έχει δημιουργικότητα. Οι μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο εργαζόμενος που έχει σταθερή και μόνιμη απασχόληση έχει 45% υψηλότερη παραγωγικότητα από τον ίδιο εργαζόμενο που κάνει την ίδια δουλειά αλλά έχει επισφαλή εργασία. Και μάλιστα η τελευταία μελέτη έγινε από το Ινστιτούτο εργατικών μελετών στη Γερμανία. Και είναι και απόλυτα φυσιολογικό. Οποιοσδήποτε έχει δουλέψει, το ξέρει.


Το τέταρτο βασικό είναι να απελευθερώσεις τη δυνατότητα κάποιου να εφαρμόσει την ιδέα του στην πράξη. Γιατί για παράδειγμα η χώρα  να μην μετεξελιχθεί σ’ ένα καταφύγιο των απανταχού καταδιωκόμενων ανταρτών του διαδικτύου; Γιατί να μην υπάρχουν οι servers εδώ που μπορούν να εξυπηρετούν οποιονδήποτε διεκδικεί ή επιδιώκει την ελευθερία της γνώμης ή της διακίνησης σε διεθνές επίπεδο; Να πούμε και ένα ιστορικό στοιχείο. Ο τόπος αυτός αν και πολύ μικρός, αν και υπό καθεστώς αίρεσης γιατί ήμασταν πάντα υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων, ήταν το καταφύγιο όλων των κατατρεγμένων μετά τις επαναστάσεις του 1848. Όταν ατύχησε ή ηττήθηκε η “Άνοιξη των λαών” όπως ονομάστηκε στην Ευρώπη, οι περισσότεροι καταφύγανε εδώ, σ’ αυτή τη χώρα. Τα σύνορά της τότε ήταν στη Λαμία. Σ’ αυτή τη χώρα έβρισκες από αναρχικούς μέχρι σενσιμονιστές. Από εθνικοπατριώτες μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς. Όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες τις άκουγες σ’ αυτή τη χώρα. Ήταν το καταφύγιο των κατατρεγμένων. Μπορεί να ξαναγίνει με τη σύγχρονη βέβαια έννοια του όρου. Και αυτό μπορεί να μας εξασφαλίσει και σημαντικά οφέλη. Όχι μόνο δημοσιονομικά ή οικονομικά αλλά και πολιτικά και προφανώς και ειδικού βάρους στην παγκόσμια σκηνή. Αν πάμε μ’ αυτό τον τρόπο, μπορούμε να έχουμε μια πολύ γρήγορη ανάκαμψη αναπτυξιακού τύπου αλλά πρέπει να σκεφτούμε με διαφορετικούς όρους.




12) Θίγουν τις μεσαίες και ανώτερες οικονομικά ομάδες εργαζομένων οι θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ;


Όχι. Οι θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ στοχεύουν κατά κύριο λόγο να πλήξουν αυτό που λέμε οικονομική και πολιτική ολιγαρχία αυτού του τόπου. Δηλαδή μιλάμε για μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα η οποία στηριζόταν πάντα στη δήμευση του δημόσιου πλούτου και στη λεηλασία αυτού του τόπου εξασφαλίζοντας το γεγονός ότι μέσω των πολιτικών κομμάτων που στήριζε, είχε το κράτος ως δικό της φέουδο. Μιλάμε για μεγαλοεργολάβους και μεγαλοεπιχειρηματίες με βάση την πρόσβασή τους στο κράτος και στην εξουσία χρησιμοποιούσαν το δημόσιο χρήμα ώστε να στηρίξουν την προσωπική τους επιχειρηματική δραστηριότητα. Ενάντια σ’ αυτούς στρεφόμαστε. Έτσι  ή αλλιώς, αυτοί έχουν συγκεντρώσει πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό ή μερίδιο του πλούτου που υπάρχει στην ελληνική οικονομία.


Ίσα ίσα, παρά το γεγονός ότι εμείς πιστεύουμε ότι το κράτος που σέβεται τον Έλληνα πολίτη, ιδιαίτερα τον αδύναμο, θα πρέπει να αποτελέσει το βασικό μοχλό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αυτό θα επιτρέψει στην πραγματική ιδιωτική πρωτοβουλία, του ελεύθερου επαγγελματία, του μικρομεσαίου, αυτού που έχει πραγματικά μια ιδέα που μπορεί να εφαρμόσει ή να την απελευθερώσει διότι αυτού του τύπου η κρατική παρεμβατικότητα θα τον προστατεύει από τα μονοπώλια και τα trust. Από εκείνες δηλαδή τις συμφωνίες κυρίων και μεγαλοκαρχαριών οι οποίοι δεσμεύουν την πραγματική ιδιωτική πρωτοβουλία -γιατί αυτή είναι η πραγματική ιδιωτική πρωτοβουλία και όχι οι μεγαλοκαρχαρίες- και την ελέγχουν μέσα στην αγορά. Όποιος έχει παραγωγικές ιδέες για καινοτομίες, έχει να κερδίσει απ’ αυτού του τύπου την ανάπτυξη. Τον θέλουμε να επενδύσει σ’ αυτή την ιδέα του. Και πρέπει να του δημιουργήσουμε ένα τέτοιο περιβάλλον ώστε πραγματικά να επενδύσει. Δεν μας ενδιαφέρει να αναπτυχθούν παρασιτικού τύπου δραστηριότητες. Μας ενδιαφέρει όμως η καινοτομία και οι νέες ιδέες.


Γι’ αυτό για παράδειγμα, το νέο κράτος που θα πρέπει να παρεμβαίνει στην οικονομία, πέρα από το γεγονός ότι θα πρέπει να παράγει το εισόδημα που καταναλώνει το ίδιο και όχι να βάζει συνέχεια το χέρι του στην τσέπη του φορολογούμενου -γι’ αυτό θέλουμε να αναπτυχθεί η κρατική επιχειρηματική δραστηριότητα σε βασικούς τομείς- ένα πολύ βασικό στοιχείο που πρέπει να κάνει αυτό το κράτος είναι να απελευθερώσει πραγματικά την επιχειρηματική πρωτοβουλία του μικρομεσαίου. Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Να σπάσει τα γραφειοκρατικά γρανάζια. Να σπάσει τη σχέση εξάρτησης που έχει με το κράτος οποιοσδήποτε προσπαθεί να κάνει κάτι μόνος του (και αυτό το έχουν στήσει έτσι ώστε να υπάρχει η πολιτική εξάρτηση από πίσω). Εξαρτάσαι από εμένα άρα στήριξέ με για να σου δώσω την άδεια, για να πάρεις την εξουσιοδότηση, για να κάνεις οτιδήποτε. Δεν είναι τυχαίο ότι με τις παρεμβάσεις που έγιναν το τελευταίο χρονικό διάστημα, τα τελευταία δύο χρόνια, το να φτιάξεις μια εταιρεία έγινε πολύ πιο δύσκολο, και πολύ πιο χρονοβόρο και με πολύ πιο γραφειοκρατική διαδικασία. Εμάς μας ενδιαφέρει αυτή η νέα επιχειρηματικότητα να έχει άμεση συμβολή στην προστιθέμενη αξία, στην καινοτομία και έτσι να την απελευθερώσουμε πλήρως. Να γίνεται κυριολεκτικά μέσα σ’ ένα βράδυ και από εκεί και πέρα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η απόδοση της γιατί από την απόδοση θα κερδίσει και η οικονομία και το κράτος.




13) Στοιχειοθετείται κατηγορητήριο για τους δωσίλογους πολιτικούς μας; Αν ναι, η υφιστάμενη δικαστική εξουσία έχει τη δυνατότητα να φέρει σε πέρας κάτι τέτοιο ή είναι και αυτή διεφθαρμένη; Και τέλος, θα επιλέγατε την τακτική δικαιοσύνη ή τα λαϊκά δικαστήρια;


Καταρχάς, έτσι ή αλλιώς το έγκλημα για το οποίο εγκαλούνται οι Έλληνες πολιτικοί και όσοι συνέδραμαν σ’ αυτή την ιστορία, είναι ένα έγκλημα που αφορά τις ίδιες τις βάσεις συγκρότησης του ελληνικού κράτους. Η εσχάτη προδοσία δεν είναι ένα κοινό έγκλημα άρα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί κοινά. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από ένα δικαστήριο, το οποίο απηχεί απευθείας το λαϊκό αίσθημα. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει συμβεί αυτό. Το Γενάρη του 1945 όταν δικάστηκαν οι δωσίλογοι -αν και κατά τη γνώμη μου σωστά χαρακτηρίστηκε η δίκη ως παρωδία γιατί δεν δίκασε αυτός που επλήγη, δηλαδή ο ελληνικός λαός και δεν ήρθε ως μάρτυρας αυτός που πολέμησε το δωσίλογο- παρόλα αυτά, το κατηγορητήριο έγινε με συντακτική πράξη της συγκεκριμένης κυβέρνησης, όπου καταρτίστηκε το συγκεκριμένο δικαστήριο και το κατηγορητήριο.


Έτσι πρέπει να γίνει και τώρα. Πρέπει να γίνει από την πλειοψηφία της Βουλής, μιας Βουλής που απηχεί το λαϊκό αίσθημα, μια πράξη η οποία μπορεί να έχει συντακτικό χαρακτήρα, δηλαδή να είναι ισότιμη με το Σύνταγμά μας, καθώς δικάζεις στο όνομα αυτού. Η δίκη πρέπει να γίνει από ειδικό δικαστήριο, το οποίο πρέπει να έχει κυρίως λαϊκούς δικαστές αλλά και τακτικούς. Κυρίως όμως ορκωτή σύνθεση. Ένα ορκωτό λαϊκό δικαστήριο δηλαδή το οποίο θα κατηγορήσει και θα απονείμει δικαιοσύνη για πράξεις δωσιλογισμού εναντίον αυτής της χώρας. Να θυμηθούμε ότι το παλιό κατηγορητήριο του 1945, δίκασε ως πράξεις δωσιλογισμού ακόμα και την προπαγάνδα, που έσπερνε την ηττοπάθεια σε ένα λαό προκειμένου να υποκύψει στον κατακτητή. Αυτή τη φορά θα δικαστούν και οι δημοσιογράφοι και τα Μέσα, που άσκησαν αυτού του είδους το δωσιλογισμό της προπαγάνδας. Απ’ ότι γνωρίζω, οι νομικοί του Ε.ΠΑ.Μ ήδη σχεδιάζουν ένα τέτοιο σχέδιο νόμου, μια τέτοια συντακτική πράξη της Βουλής.




14) Μας  χρειάζεται ή όχι η βιομηχανική ανάπτυξη;


Νομίζω, ότι δεν μπορούμε να μην έχουμε. Η παγκόσμια οικονομία αυτή τη στιγμή και το παγκόσμιο εμπόριο κυριαρχείται απόλυτα από το εμπόριο βιομηχανικών προϊόντων. Το 75% του διεθνούς εμπορίου είναι βιομηχανικά προϊόντα. Άρα, οι οικονομίες οι οποίες δεν προσφέρουν στο βιομηχανικό εμπόριο δεν έχουν μεγάλη τύχη. Δεν έχουν μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Το ερώτημα είναι, ποια βιομηχανική ανάπτυξη και με ποιους όρους θέλουμε. Κι αν αυτή είναι φιλική τόσο ως προς την κοινωνία, όσο και προς το περιβάλλον. Δηλαδή τι να την κάνουμε μια βιομηχανία, η οποία μας μετατρέπει σε Κίνα, Μπαγκλαντές ή Ινδία. Αυτού του τύπου η βιομηχανική ανάπτυξη ερημώνει κυριολεκτικά την κοινωνία και μετατρέπει ολόκληρη την οικονομία σε χώρα φτηνής ευκαιριακής εργασίας. Εμάς μας ενδιαφέρει μια βιομηχανική ανάπτυξη που να προσθέτει στην παραγωγικότητα της οικονομίας και άρα να εξασφαλίζει την άνοδο των εισοδημάτων, των αμοιβών. Να είμαστε μια οικονομία υψηλά αμειβόμενης εργασίας και υψηλά εξειδικευμένης εργασίας. Αυτή η βιομηχανία μπορεί να αναπτυχθεί μόνο στο βαθμό, που εκμεταλλεύεται τα μεγάλα σχετικά πλεονεκτήματα της ελληνικής οικονομίας.


Και αυτά είναι: α) Τα αγροτικά μας, β) Το τεράστιο φυσικό ορυκτό πλούτο της χώρας, γ) Το σταυροδρόμι, δηλαδή τη γεωπολιτική – γεωγραφική θέση της χώρας η οποία είναι εξαιρετική και αν την αξιοποιήσεις μπορείς να έχεις πολύ μεγάλα συγκριτικά πλεονεκτήματα.


Δεν έχει λόγο ο άλλος να πληρώνει Κινέζους για να του φέρνουν, για παράδειγμα βιομηχανικά προϊόντα, όταν σε εκείνα τα οποία εσύ θα επιλέξεις να παράγεις, μπορείς να τα παράγεις με πολύ υψηλότερη παραγωγικότητα και σε πολύ λιγότερο χρόνο. Κερδίζει αυτός που παράγει πιο γρήγορα, με μεγαλύτερη προστιθέμενη αξία και πολύ πιο εξειδικευμένα. Αν μπορεί να το κάνει, μπορεί να κερδίσει και τη διεθνή αγορά. Το θέμα είναι, όμως, ότι για εμάς η βιομηχανία μας είναι απαραίτητη – πρώτα και κύρια – για να υπάρχει εσωτερική ανάπτυξη. Ο στόχος είναι να μπορέσουμε να θεμελιώσουμε μια οικονομία, που ικανοποιεί τις βασικές ανάγκες του ελληνικού λαού και μετά, βεβαίως, να κατακτήσουμε μερίδια της διεθνούς αγοράς. Να ανοίξουμε δρόμους διεθνών οικονομικών σχέσεων.




15) Το δημόσιο μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής στην ανάπτυξη της χώρας; Από την εξυπηρέτηση των πολιτών μέχρι τα μεγάλα έργα υποδομών και έρευνας;


Αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα. Πρώτον, πρέπει να αλλάξει ο χαρακτήρας του δημοσίου, δηλαδή να ξηλωθεί αυτό το κράτος που υπάρχει σήμερα. Βεβαίως, δεν χρειάζεται μεγάλη δουλειά, διότι το κατεδαφίζουν οι ίδιοι που το φτιάξανε. Και το κατεδαφίζουν για να διευκολύνουν τους δανειστές, τους τοκογλύφους και τα αρπακτικά ώστε να μπουν σε μια διαδικασία τερματικής λεηλασίας του τόπου. Μας διευκολύνουν ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, το πιο σημαντικό για μένα είναι να αποκατασταθεί ή αν θέλετε να κατατεθεί η δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα άλλο δημόσιο, ένα άλλο κράτος αν δεν έχουμε αληθινή δημοκρατία, αν οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το τι γίνεται στον τόπο τους και κυρίως για το τι συμβαίνει στο κράτος τους, εάν δηλαδή δεν θεμελιώσουμε τέτοιες εγγυήσεις ώστε το κράτος να μην είναι το φέουδο της οποιαδήποτε κυβέρνησης, αν δεν θεμελιώσουμε ένα τρόπο διακυβέρνησης, που δεν χρειάζεται κυβέρνηση.


Δηλαδή χρειαζόμαστε ένα εργαζόμενο αντιπροσωπευτικό σώμα πραγματικό στη βάση της ανακλητότητας, της υποχρεωτικής λογοδοσίας, της περιορισμένης θητείας, της πλήρους διαφάνειας, της λογοδοσίας, της δεσμευτικής εντολής – σε εκλέγω δηλαδή για να μου κάνεις μια δουλειά και αν δεν μου την κάνεις, σε ανακαλώ ή κι αν υπάρχει δόλος, σε καθίζω στο σκαμνί… Όλο αυτό το πράγμα εξασφαλίζει τη δυνατότητα αυτό το εργαζόμενο σώμα να αποσπαστεί από τη δημόσια διοίκηση, να μη χρειαστεί δηλαδή να υπάρξει μια δημόσια διοίκηση με πολιτικούς προϊσταμένους αλλά μόνο με φυσικούς προϊσταμένους. Από τις ένοπλες δυνάμεις μέχρι όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, όπου η φυσική εξέλιξη με βάση τα προσόντα, την εμπειρία, την εξέλιξη του εργατικού δυναμικού μέσα στη δημόσια διοίκηση, εξασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους. Το σώμα αυτό ελέγχεται άμεσα από τους εκλογείς του.


Εάν εξασφαλίσουμε αυτό το πράγμα, περιορίζουμε δραστικά και αποφασιστικά το όποιο περιθώριο διαφθοράς μπορεί να υπάρξει. Και από κει και πέρα, αν αυτό συνδυαστεί με την ικανοποίηση των βασικών βιοποριστικών αναγκών του Έλληνα πολίτη, ώστε ο πολίτης όχι απλά να έχει το δικαίωμα αλλά και τη δυνατότητα να ασκήσει τα δικαιώματά του.


Γιατί αν δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βρει τα προς το ζην ότι δικαίωμα και να του δώσεις είναι δώρο άδωρον διότι δεν μπορεί να το ασκήσει. Αν του δώσεις τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, που έχει τόσο ανάγκη ο μέσος εργαζόμενος για να μπορέσει να ασκεί και τα δικαιώματά του, να ασχολείται και να συμμετέχει στα κοινά, τότε αυτή η δημοκρατία θα θωρακιστεί τόσο πολύ ώστε δεν θα μπορεί να υπάρξει κανένα ή μάλλον ακόμα και το οποιοδήποτε φαινόμενο διαφθοράς να παρουσιαστεί, θα μπορεί να αντιμετωπιστεί άμεσα και πολύ αποφασιστικά. Ένα τέτοιο δημόσιο υποχρεούται να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.


Γιατί πρώτα και κύρια πρέπει να εξασφαλίσει τις βασικές κοινωνικές ανάγκες. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχουν αναξιοπαθούντες πολίτες. Όλοι οι πολίτες έχουν ίδια εγγυημένα δικαιώματα. Εγγυημένα δικαιώματα στην Πρόνοια, στην Υγεία, στην Παιδεία… Υψηλής απόδοσης Πρόνοια, Υγεία, Παιδεία. Θα πρέπει να είμαστε το πρότυπο μιας κοινωνίας, όπου το δημόσιο εγγυάται αυτού του τύπου τα δικαιώματα.


Δεύτερον, ένα δημόσιο το οποίο θα πρέπει να εξασφαλίζει την απελευθέρωση της δημιουργικής ικανότητας και του εργαζόμενου αλλά και του ελεύθερου επαγγελματία και του μικρομεσαίου, προστατεύοντάς τους από τα μονοπώλια και την ασυδοσία της αγοράς.


Και το τρίτο βασικό είναι ότι αυτό το δημόσιο θα πρέπει να παράγει το δικό του εισόδημα. Δεν μπορεί να στηρίζεται στην αναδιανομή εισοδήματος, γιατί δεν μπορείς όταν έχεις ένα κράτος -λειτουργώντας και με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και φορολογικής ισότητας- όσο το κράτος αυτό εξαρτάται από την αναδιανομή εισοδήματος, δηλαδή από τη δυνατότητα να παίρνει μερίδιο από το εισόδημα, που παράγει η κοινωνία των πολιτών, το κράτος αυτό είναι οιονεί παρασιτικό. Το κράτος που παράγει μόνο του το δικό του εισόδημα δεν είναι παρασιτικό, όπως άλλωστε και ένας ιδιώτης. Ο ιδιώτης, που παράγει το δικό του εισόδημα μέσα από την δουλειά του ή την επιχειρηματικότητα του, δεν είναι παράσιτο. Αντίθετα, προσφέρει στην οικονομία. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με το κράτος. Άρα, ο στόχος μας είναι ο βασικός όγκος των εσόδων – κι αυτό θα γίνει σταδιακά -  του δημοσίου θα πρέπει να είναι από το παραγόμενο εισόδημα μέσω της κρατικής επιχειρηματικότητας και όχι από τη φορολογία. Αυτοί πρέπει να είναι οι στόχοι μας. Σήμερα είναι εξαιρετικά εύκολο να γίνει τεχνικά. Αυτό που μας λείπει είναι οι πολιτικές προϋποθέσεις. Πρώτα ξήλωμα αυτού του πολιτικού συστήματος και η δημιουργία ενός λαού, που θα έχει την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο και βεβαίως την απαραίτητη εγρήγορση ώστε πραγματικά να φροντίσει να υλοποιηθούν όλα αυτά τα πράγματα.





16) Τι είναι το Ε.ΠΑ.Μ;


To Ε.ΠΑ.Μ είναι μια προσπάθεια να μπορέσουμε να βάλουμε στην πράξη, αυτό που λέμε όλοι στα λόγια. Δηλαδή όλοι λέμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τις διαχωριστικές μας γραμμές, ότι πρέπει να κατανοήσουμε ότι μέσα στον κόσμο δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε πράσινους κόκκινους ή μπλε κόκκους. Θα πρέπει κάποτε να το βάλουμε στην πράξη. Όλοι το λένε, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Κανένας δεν το εφαρμόζει. Ήταν λοιπόν μια ευκαιρία να το εφαρμόσουμε. Ήταν μια ζαριά. Ένα ιστορικό στοίχημα. Ότι μπορούμε να το κάνουμε στην πράξη. Ότι το ίδιον της φυλής, δηλαδή το διχασμό -μπορούμε να το ξεπεράσουμε στην πράξη και μπορεί να το ξεπεράσει μόνος του ο λαός- με διαδικασίες αυτό-οργάνωσης, με διαδικασίες δηλαδή τέτοιες που δεν έχει ανάγκη από σωτήρες ή υπερ-φωτισμένους να του δείξουνε τι ακριβώς πρέπει να κάνει και αυτός σαν μαθητούδι να ακούει ή σαν πρόβατο. Αυτό είναι το στοίχημα του Ε.ΠΑ.Μ.




17) Γιατί δημιουργήθηκε το Ε.ΠΑ.Μ;


Το γιατί δημιουργήθηκε, προήλθε από την απειλή που δέχεται ο ελληνικός λαός. Η απειλή αυτή είναι τρομακτική. Έχει να κάνει με την κοινωνική και εθνική του υπόσταση και άρα η απάντηση που πρέπει να δοθεί πρέπει να είναι σε δύο επίπεδα. Και σε επίπεδο εθνικό, δηλαδή διεκδικώντας την κυριαρχία του, διεκδικώντας τη χώρα του και την πατρίδα του, αλλα και σε επίπεδο κοινωνικό, δηλαδή να διασφαλίσει τα βασικά του δικαιώματα σε επίπεδο πολιτικής, εργασίας, κοινωνίας, οικονομίας. Δηλαδή να διασφαλιστεί και ως εργαζόμενος αλλά και ως πολίτης. Αυτό το πράγμα γέννησε το Ε.ΠΑ.Μ. Με τον ίδιο τρόπο που στα παλιά χρόνια, στην πρώτη κατοχή -γιατί τώρα είμαστε στη δεύτερη- γεννήθηκε η εποποιία της αντίστασης. Είναι στην ουσία ένα κίνημα λαϊκής αντίστασης, που όμως θέτει εξυπαρχής και θέμα εξουσίας. Διότι για να μπορέσεις να γλιτώσεις από αυτό το νέο καθεστώς, το νέο σύστημα κατοχής να το πούμε έτσι που εφαρμόζεται στη χώρα, πρέπει να ξεμπερδέψεις και σε επίπεδο εξουσίας και με τους ντόπιους σύγχρονους Γερμανοτσολιάδες και με τα ξένα αφεντικά. Αλλιώς δεν γίνεται.


Κατορθώσαμε σε μεγάλο βαθμό να το κάνουμε, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ποιοι είναι εκείνοι οι βασικοί στόχοι που μπορούν να το εξασφαλίσουν αυτό, δηλαδή να το πετύχουν αυτό το πράγμα. Και αυτοί οι στόχοι στο βαθμό  που συνειδητοποιεί ο κόσμος ότι δεν έχουν αριστερή χροιά ή δεξιά απόχρωση, μπορεί να τους αγκαλιάσει και να τους κάνει κτήμα του, να αφοσιωθεί σ’ αυτούς και στην πάλη τους χωρίς καμία σημασία από πού προέρχεται ιδεολογικά ή κομματικά μέχρι πρότινος. Αυτή είναι η ουσία του Ε.ΠΑ.Μ. Το Ε.ΠΑ.Μ δεν κάνει διαχωρισμούς ούτε ταξικούς ούτε επαγγελματικούς ούτε άλλου είδους ούτε τίποτα. Απευθύνεται σ’ όλο το λαό. Στην ουσία η διαχωριστική γραμμή που θέτει το Ε.ΠΑ.Μ είναι απέναντι στο σύγχρονο σύστημα δωσιλογισμού, που βεβαίως έχει τους πολύ συγκεκριμένους πυλώνες του, κυρίως βέβαια οικονομικούς. Αυτή η συγκεκριμένη ολιγαρχία που όλα αυτά τα χρόνια λεηλατούσε αυτόν τον τόπο και που τώρα παραδίδει τη χώρα και το λαό της στα ξένα μεγάλα αφεντικά και φυσικά τους ξένους επικυρίαρχους. Απέναντι σ’ αυτούς είναι το υπόλοιπο 99% του λαού.




18) Ποιά είναι τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ;


 Τα προτάγματα του Ε.ΠΑ.Μ βγήκαν μέσα από εντυπωσιακή σύγκρουση. Καμία πολιτική υπάρχουσα δύναμη δεν θεώρησε ότι πρέπει να επενδύσει στα συγκεκριμένα προτάγματα. Αυτό το λέμε και θα πρέπει πάρα πολύ να το τονίσουμε και να το υπογραμμίσουμε. Τα προτάγματα λοιπόν του Ε.ΠΑ.Μ τα ανέδειξε ο ίδιος ο λαός είτε στο πρόσωπο των ανθρώπων που τα υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή είτε αυθόρμητα κατεβαίνοντας στις πλατείες, μέσα από τις διαδηλώσεις του και τις διαμαρτυρίες του.




5 ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ



Το πρώτο είναι ότι πρέπει επιτέλους να γλιτώσουμε από το χρέος. Πρέπει δηλαδή να πούμε ότι δεν μπορούμε να το αναγνωρίσουμε. Δεν αναγνωρίζουμε αυτό το χρέος, δεν είναι δικό μας αυτό το χρέος. Δεν χρωστάει ο ελληνικός λαός σε κανέναν και άρα δεν οφείλει να πληρώσει απολύτως τίποτα. Αυτό μπορούμε να το τεκμηριώσουμε και με το διεθνές δίκαιο. Δεν είναι απλά μια κυριαρχική πράξη του ελληνικού λαού και βαθύτατης δικαιοσύνης για τον ελληνικό λαό αλλά είναι και ένα δικαίωμα που παρέχει το διεθνές δίκαιο.

Το δεύτερο είναι ότι μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, μας είναι αδύνατο να ανατάξουμε την ελληνική οικονομία. Μας είναι αδύνατο να βρούμε τρόπο να στηρίξουμε τον ελληνικό λαό και την κοινωνία. Δεν υπάρχει τρόπος. Να πούμε κάτι εδώ. Οι παλιοί οικονομολόγοι, πριν από την εποχή της παντοκρατορίας του νεοφιλελευθερισμού που οδήγησε στην πνευματική αποβλάκωση τις οικονομικές σπουδές, έλεγαν ότι «μία οικονομία χαρακτηρίζεται από δύο πράγματα. Από τη σημαία της και από το νόμισμά της. Και στο εθνικό σου νόμισμα συμπεριφέρεσαι με τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στη σημαία σου». Άρα, η εκχώρηση του εθνικού σου νομίσματος είναι μια πράξη εκχώρησης κυριαρχίας πάρα πολύ σοβαρή για το λαό. Για να το κάνει αυτό ένας λαός, θα πρέπει να έχει πολύ απτά πλεονεκτήματα. Θα πρέπει δηλαδή να έχει εξασφαλίσει ανταλλάγματα τέτοια που εξισορροπούν αυτό το χάσιμο κυριαρχίας με τέτοιο τρόπο ώστε πραγματικά να του διασφαλίσει την ευημερία και την πρόοδό του.


Ποια είναι αυτά τα πλεονεκτήματα που δόθηκαν όταν εκχωρήσαμε κάτι τόσο σοβαρό; Είναι σαν να κάναμε σκουπίδι τη σημαία και μάλιστα με τους χειρότερους δυνατούς όρους γιατί ο κ. Σημίτης και οι πολιτικοί εκείνης της εποχής μας έβαλαν με τους χειρότερους δυνατούς όρους στο ευρώ και με πλαστά στοιχεία, αυτό είναι το λιγότερο όμως, διότι πλαστή είναι όλη η πολιτική τους, οπότε δεν έχει νόημα να συζητάμε για αυτά τα πράγματα, και δεν είδαμε κανένα καλό. Ίσα ίσα μας αποκάλυψαν τώρα ότι χάσαμε περίπου το 60% της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, τσακίστηκε ολόκληρη η βιομηχανική και η παραγωγική βάση της ελληνικής οικονομίας, ακόμη και η ενεργειακή βάση. Τα τελευταία 3-4 χρόνια, η ενεργειακή απόδοση της ελληνικής οικονομίας ακόμη και σε επίπεδο ηλεκτρισμού, έχει πέσει κατά 17 – 20%. Αυτό είναι καταστροφή. Σ’ αυτές τις συνθήκες μας λένε ωστόσο ότι μονόδρομος είναι αυτό το πράγμα. Θα ήθελα να πω ότι είναι τόσο μονόδρομος όσο είναι μονόδρομος για ένα λαό να είναι δούλος. Αν θεωρήσουμε ότι είναι μονόδρομος για ένα λαό να είναι δούλος, τόσο μονόδρομος είναι και το ευρώ.

Άρα λοιπόν λέμε -αυτό είναι το δεύτερο πρόταγμά μας- ότι πρέπει να ανακτήσουμε την ελευθερία μας ως λαός για να μπορούμε να ανακτήσουμε την οικονομία μας. Να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας και να αρχίσουμε να ανοικοδομούμε την οικονομία που ισοπεδώθηκε ολοκληρωτικά και μαζί της την κοινωνία.

Το τρίτο βασικό είναι ότι πρέπει να επαναφέρουμε όλες τις αδικίες που έγιναν από το μνημόνιο 1 και πέρα. Δηλαδή από τον Μάιο του 2010 και μετά. Δεν είναι δυνατόν να βιώνουμε αυτή την κατάσταση. Πρέπει όλο το καθεστώς ανομίας που οικοδομήθηκε στα μνημόνια, στις δανειακές συμβάσεις, στις δεσμεύσεις και υπογραφές που έχουν πέσει να ακυρωθούν και να έρθουμε στην προτέρα κατάσταση. Όχι για να μείνουμε εκεί.Αλλα για να μπορέσουμε τουλάχιστον αποκαθιστώντας τις πιο βαριές ανομίες που έγιναν σε βάρος του ελληνικού λαού, να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία σ’ αυτόν τον τόπο.


Το τέταρτο πρόταγμα είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να καθαρθεί η ελληνική κοινωνία από τα ανομήματα των κυβερνώντων της και για να μπορέσει να γίνει αυτό, θα πρέπει να τους καθίσεις στο σκαμνί. Δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει η κοινωνία αν δεν βγει το δηλητήριο που της έχουνε μπάσει οι κυβερνώντες της, ο σύγχρονος δωσιλογισμός, οι νέοι Γερμανοτσολιάδες. Και αυτό το πράγμα σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη λαϊκή δικαιοσύνη. Και να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί που ξεπούλησαν τη χώρα μια ωραία νύχτα, κάνανε πράγματα τα οποία είναι αδιανόητα για ολόκληρη την ελληνική ιστορία και μας έφεραν σ’ αυτή την τραγωδία που ζει ο ελληνικός λαός. Αυτό το παλλαϊκό αίτημα να καθίσουν στο σκαμνί όλοι αυτοί,  θα πρέπει να υλοποιηθεί. Διαφορετικά, δεν θα μπορέσει η κοινωνία να αναταχθεί ούτε να αναστηθεί.


Και το πέμπτο βέβαια είναι η δημοκρατία. Επιτέλους δημοκρατία σ’ αυτό τον τόπο. Δημοκρατία που θα εξασφαλίζει ότι ποτέ ξανά η λαϊκή εντολή δεν θα στραφεί ενάντια στο λαό. Δεν θα τη χρησιμοποιήσουν οι εκπρόσωποι ή αυτοί που έχουν εκλεγεί με τη λαϊκή εντολή σαν όπλο ενάντια στο λαό, ώστε να μπορούν να τον πουλήσουν. Όπως έλεγε ο Ρουσό  «αν ένας λαός χρειάζεται μισθοφόρους για την άμυνά του και βουλευτές για να πουλάνε την πατρίδα του, τότε αυτός ο λαός είναι δούλος».




19) Για πιο λόγο χρωστάμε;


 Το δημόσιο χρέος της χώρας, είναι ένα στοιχείο που καθόρισε τη γένεση του νεοελληνικού  κράτους. Είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο έδεσαν χειροπόδαρα το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και τον ελληνικό λαό ήδη από τα γεννοφάσια του οι μεγάλες δυνάμεις ώστε να μπορέσουν να έχουν δικαίωμα άμεσης εμπλοκής και παρέμβασης στα εσωτερικά αυτού του κράτους, να το μετατρέψουν σε δικό τους προτεκτοράτο. Ξεκίνησε με το χρέος των δανείων ανεξαρτησίας -που είναι όρος κατ’ ευφημισμό- που τα ονόμασαν έτσι πολύ αργότερα. Δεν ήταν δάνεια. Ήταν μια μορφή δανεισμού υπό το άρτιο, άκρως κερδοσκοπική, που είχε μπει υποχείριο αλλά και ως εγγύηση σ’ αυτά τα δάνεια ολόκληρο το γένος των Ελλήνων. Και δεν είναι τυχαίο ότι βάζανε «το γένος», γιατί θεωρούσαν ότι το πιθανότερο ήταν να χάσουν οι Έλληνες την επανάσταση, οπότε ο οθωμανικός ζυγός θα κυριαρχούσε. Όμως οι Οθωμανοί αναγνώριζαν το milet, δηλαδή το γένος. Άρα και ως σκλάβοι και ως δούλοι, οι Έλληνες θα ήταν υπόχρεοι στους Βρετανούς και Γάλλους δανειστές κυρίως. Το χρέος αυτών των δύο δανείων ξεπληρώθηκε το 1975. Τότε τελειώσαμε μ’ αυτό. Βεβαίως για να τελειώσουμε μ’ αυτό, χρειάστηκε να δανειστούμε. Δεν πληρώναμε μ’ αυτά που είχαμε. Πληρώναμε με δανεικά. Αυτή ήταν η βάση της διαρκούς ανακύκλωσης του δημοσίου χρέους της χώρας μέχρι τις μέρες μας.


Μετά το χρέος αυτό μας ήρθε ο κ. Όθωνας. Ο Όθωνας ήταν μια επιλογή των μεγάλων δυνάμεων ώστε να μπορέσουν να έχουν έναν ντόπιο τοποτηρητή. Και για να φορέσει το ακάνθινο στεφάνι της βασιλείας του στην Ελλάδα -έτσι είχε ονομάσει ο ίδιος τη βασιλεία του στην Ελλάδα, αυτός και ο Βαυαρός πατέρας του- τον προικοδότησαν με 60 εκ. χρυσά φράγκα, ένα νέο δάνειο δηλαδή που δώσανε τότε στους Βαυαρούς, προκειμένου να έρθει εδώ. Βέβαια το δάνειο το πλήρωσε ο ελληνικός λαός και το καρπώθηκαν πλήρως οι Βαυαροί. Ήταν η περίοδος της ξένης ακρίδας. Τι απέγινε; Οι μισοί αγωνιστές του 1821 πέρασαν στο τούρκικο και γίνανε αρματολοί των Οθωμανών για να μπορέσουν να επιβιώσουν και οι άλλοι μισοί αγωνιστές του ´21 ανέβηκαν πάλι στο βουνό και γίνανε κλέφτες. Ο Όθωνας οδήγησε σε χρεοκοπία τη χώρα το 1843.


Η προσπάθεια του Καποδίστρια να εκδώσει εθνικό νόμισμα, η προσπάθεια να προικοδοτήσει το δημόσιο ταμείο με δικά του έσοδα απέτυχε και ολοκληρωτικά σταμάτησε με τη δολοφονία του. Γιατί οι ξένοι δανειστές δεν θέλανε με κανένα τρόπο μια χώρα με τέτοια εσωτερική δημοσιονομική κατάσταση… που να μην έχει ανάγκη από δανεισμό. Έπρεπε το ελληνικό κράτος να έχει μόνιμα ανάγκη τους ξένους δανειστές του. Και αυτός ήταν ένας από τους πολλούς λόγους που δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας. Γιατί είχε την άποψη ότι με δικό του νόμισμα και αξιοποιώντας τους εσωτερικούς πόρους για δημοσιονομική επάρκεια του δημόσιου ταμείου, θα μπορούσε να γλιτώσει από το δόκανο των δανειστών.

Αυτό τον οδήγησε στον τάφο.

Από εκεί και πέρα, όλοι οι υπόλοιποι εθνάρχες αυτού του τόπου φρόντιζαν πρώτα να εξυπηρετούν τους ξένους δανειστές και τις μεγάλες προστάτιδες δυνάμεις και δευτερευόντως, εάν περίσσευε οτιδήποτε, σκέφτονταν τον ελληνικό λαό. Στη δεύτερη χρεοκοπία το 1893 ενίσχυσαν οι Βρετανοί την τάση για Σύνταγμα. Εξεγέρθηκε τότε ο ελληνικός λαός και μαζί με το συνταγματάρχη Καλλέργη επέβαλαν το Σύνταγμα της 3ης Σεπτεμβρίου. Ωστόσο οι Βρετανοί το έκοψαν και το έραψαν ανάλογα με τα συμφέροντά τους έτσι ώστε να ελέγξουν καλύτερα τη μοναρχία και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Την εποχή εκείνη, η βασική αυταπάτη του ελληνικού λαού ήταν ότι, αν ελέγξουν το Βασιλιά τους, θα γλίτωναν από τη χρεοκοπία. Αυτό δεν επήλθε, ξαναπήγαμε σε νέα χρεοκοπία το 1893, όπου ήταν η πρώτη φορά που είχαμε ενταχθεί σε οικονομική και νομισματική ένωση με κοινό νόμισμα το χρυσό φράγκο. Μας είχαν εντάξει από το 1863 στην περίφημη λατινική ένωση του χρυσού φράγκου με την επιχειρηματολογία να είναι ακριβώς η ίδια με αυτή, που μας ενέταξαν στο ευρώ.


Δηλαδή χαμηλότοκα δάνεια και περισσότερα δάνεια. Τα περισσότερα δάνεια έφεραν άλλα δάνεια και βεβαίως τροφοδότησαν σκάνδαλα απείρου κάλους την εποχή εκείνη. Τα δάνεια αυτής της εποχής τροφοδότησαν τα πρώτα μεγάλα χρηματοπιστωτικά σκάνδαλα στη χώρα. Αυτή είναι η πρώτη περίοδος που γίνονται μεγάλα δημόσια έργα στην Ελλάδα. Τα μεγάλα έργα, που γίνονταν αυτή την εποχή κόστισαν στο ελληνικό δημόσιο 60 φορές πάνω από το βασικό κόστος, που θα μπορούσε να έχει γίνει, εάν το έκανε το ελληνικό δημόσιο. Υπήρχαν δημόσια έργα εκείνη την εποχή, όπως για παράδειγμα ο σιδηρόδρομος στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα, οι ακτοπλοϊκές γραμμές Σύρου και μια σειρά άλλα πράγματα, που όχι μόνο κόστισαν 60 με 70 φορές παραπάνω από την αρχική πρόβλεψη κόστους αλλά συνδέθηκαν και με απανωτά σκάνδαλα.


Πώς προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτό του υπερδανεισμού και των σκανδάλων; Με πραγματική φορολογική λεηλασία σε βάρος του ελληνικού λαού. Και ο Δεληγιάννης και ο Τρικούπης, ο δικομματισμός της εποχής δηλαδή, ήταν φορομπήχτες. Αυτό μας οδήγησε στη χρεοκοπία του 1893. Στη χρεοκοπία του 1893 είχαμε και τότε εθελόδουλη κυβέρνηση και εθελόδουλους πρωθυπουργούς που δεν είχαν το ανάστημα να υπερασπιστούν τον ελληνικό λαό. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια εποχή χρεοκόπησε και η Βουλγαρία. Μια χώρα, που παρά το γεγονός ότι ήταν προσφάτως ανεξαρτητοποιημένη και φόρου υποτελής στο σουλτάνο τόλμησε και διέγραψε μονομερώς το 70% του χρέους της εκείνη την εποχή.


Σε εμάς, όμως, εδώ οι λαοπρόβλητοι εθνάρχες μας το μόνο που δεν σκέφτηκαν ποτέ τους ήταν πως θα διαγράψουν χρέη ώστε να μπορεί να αναστηλωθεί η οικονομία. Και μπορεί ο Τρικούπης να ήταν εθελόδουλος πάντα απέναντι στους μεγάλους προστάτες αυτής της χώρας, δεν ήταν όμως δωσίλογος. Και επειδή δεν μπορούσε να υπογράψει την καταδίκη της χώρας, παραχωρώντας την εθνική κυριαρχία και τα δημόσια ταμεία της χώρας, του στήνουν το μεγάλο πόλεμο του 1897. Τον πόλεμο, ο οποίος ήταν ξεκάθαρα στημένος από τις πέντε μεγάλες δυνάμεις συν το παλάτι και φυσικά τους ξένους και τους εδώ ομολογιούχους. Ο πόλεμος αυτός στήθηκε μόνο και μόνο για να επιβληθεί ο διεθνής οικονομικός έλεγχος ως απόρροια της συντριπτικής ήττας του ελληνικού στρατού. Και επιβλήθηκε το 1898. Από εκεί ξεκινάει η νέα πορεία ανοικοδόμησης του ελληνικού κράτους, που οδήγησε στη χρεοκοπία του 1932.


  


20) Σε περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, αυτό θα χρειαστεί να υποτιμηθεί;

 Αν ναι πόσο;

Στην περίπτωση υποτίμησης δε θα αυξηθεί σημαντικά το κόστος εισαγωγής των διάφορων προϊόντων (πετρέλαιο, φάρμακα, αυτοκίνητα κ.τ.λ.), με αποτέλεσμα την αδυναμία να πραγματοποιούνται αυτές οι εισαγωγές;

Επίσης σε περίπτωση υποτίμησης, δε θα έχουν την ευκαιρία όσοι έβγαλαν τα λεφτά τους έξω να αγοράζουν ότι θέλουν πάμφθηνα;

Θα πρέπει ευθύς εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει καμιά ευθεία σχέση ανάμεσα στο νόμισμα, στην υποτίμηση και στην αύξηση των τιμών των εισαγομένων. Κατά πρώτον, είναι μέγας μύθος ότι η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος είναι μονόδρομος και ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Αυτό για να συμβεί θα πρέπει όλοι οι άλλοι συντελεστές του διεθνούς εμπορίου να είναι σταθεροί. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει. 
Η υποτίμηση του νομίσματος δεν υπήρξε ποτέ τελεσφόρα επιλογή για την ανταγωνιστικότητα. Δεν έχει να δει κανείς την πορεία της παλιάς δραχμής που υπέστη μόνο μέσα στην μεταπολίτευση υποτίμηση περίπου κατά 90%, αλλά η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με όρους διεθνούς εμπορίου δεν βελτιώθηκε.

Ο λόγος είναι απλός. Η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας εξαρτάται από την θέση της στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Εξαρτάται δηλαδή από το αν είναι οικονομία φθηνών υπηρεσιών και εργασίας με όρους εξάρτησης και υποταγής στην διεθνή αγορά, ή αν είναι μια οικονομία παραγωγικής επέκτασης και καινοτομιών με όρους οικονομικής αυτοτέλειας που εξασφαλίζει την ολόπλευρη αξιοποίηση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων. Επομένως καθοριστικός συντελεστής που εξασφαλίζει την ανταγωνιστική θέση μιας οικονομίας στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις είναι η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας με βασικό μοχλό την τεχνολογία παραγωγής και τις εφαρμογές καινοτομιών. Μόνο οικονομίες που αυξάνουν διαρκώς την παραγωγικότητα της εργασίας μπορούν να διεκδικούν καλύτερη διεθνή θέση και μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα. Και για να γίνει αυτό απαιτείται πρώτα και κύρια σοβαρή επένδυση στην ζωντανή εργασία και διαρκή αναβάθμισή της με όρους απολαβών, ειδίκευσης και αξιοποίησης. Σ’ αυτό ακριβώς κρύβεται το κλειδί της ανταγωνιστικότητας.

Η ανταγωνιστικότητα καθορίζεται από την παραγωγικότητα με την οποία μια εθνική οικονομία χρησιμοποιεί τους ανθρώπινους, κεφαλαιουχικούς και των φυσικούς πόρους. Για να κατανοήσουμε την ανταγωνιστικότητα, το σημείο εκκίνησης θα πρέπει να είναι οι αντικειμενικοί πόροι που μπορούν να εξασφαλίσουν την ευημερία σε μια οικονομία. Το επίπεδο ζωής μια χώρας καθορίζεται από την παραγωγικότητα της οικονομίας της, η οποία μετράται με βάση την αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται ανά μονάδα των διαθέσιμων πόρων του. Η παραγωγικότητα εξαρτάται τόσο από την αξία των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγει η οικονομία – η οποία μετράται με βάση τις τιμές που μπορούν να έχουν στις ανοικτές αγορές – και από την αποτελεσματικότητα με την οποία μπορούν να παραχθούν. Η παραγωγικότητα εξαρτάται επίσης από την ικανότητα μιας οικονομίας να κινητοποιήσει τους διαθέσιμους ανθρώπινους πόρους.

Η αληθινή λοιπόν ανταγωνιστικότητα μετράται με την παραγωγικότητα. Η παραγωγικότητα επιτρέπει σε μια οικονομία να υποστηρίξει υψηλούς μισθούς και κοινωνικές απολαβές, με ελκυστικές αποδόσεις κεφαλαίου και ένα σταθερό νόμισμα – και μαζί τους, ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία δεν είναι αυτές καθαυτές οι εξαγωγές ή η εξωστρέφεια της οικονομίας, όπως μας έχουν παραμυθιάσει, αλλά η φύση και η παραγωγικότητα των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που λαμβάνουν χώρα σε μια συγκεκριμένη οικονομία. Καθαρά τοπικές βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες χωρίς εξαγωγικό προσανατολισμό υπολογίζονται επίσης στην ανταγωνιστικότητα, επειδή η παραγωγικότητά τους όχι μόνο παίζει ρόλο στο ύψος των μισθών, αλλά επίσης έχει πολύ σημαντική επίδραση στο κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας γενικά, αλλά και το κόστος ζωής στη χώρα.

Σχεδόν τα πάντα που έχουν σημασία για την ανταγωνιστικότητα. Το επίπεδο των σχολείων και γενικά της παιδείας έχει σημασία, η ανάπτυξη της εγχώριας έρευνας έχει σημασία, η κατάσταση των δικτύων επικοινωνίας και μεταφορών έχει σημασία, η ύπαρξη των υποδομών έχει σημασία, το καταναλωτικό πρότυπο συνολικά της οικονομίας έχει σημασία, η ύπαρξη σχεδίου και γενικά σχεδιασμού για την αξιοποίηση των εγχώριων πόρων έχει μεγάλη σημασία, η διαθεσιμότητα χρηματοδότησης χωρίς παρενέργειες χρέους και εξάρτησης από το εξωτερικό επίσης έχει τεράστια σημασία. Αυτές και άλλες πτυχές των συνθηκών που συγκροτούν μια εθνική οικονομία βρίσκονται βαθιά ριζωμένες στην πολιτική οργάνωση, στους ανθρώπους και στον πολιτισμό μιας χώρας. Το γεγονός αυτό καθιστά τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας μια ιδιαίτερη πρόκληση, διότι δεν υπάρχει μια ενιαία πολιτική, ή ένα μεγάλο άλμα που μπορεί να δημιουργήσει την ανταγωνιστικότητα, μόνο πολλές αλλαγές σε όλους τους επιμέρους τομείς που χρειάζονται αναπόφευκτα χρόνο για να επιτευχθούν. «Η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας είναι ένας μαραθώνιος και όχι ένα σπριντ» , λένε οι σοβαροί οικονομολόγοι και δεν έχουν άδικο.

Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις μιας οικονομίας είναι πώς να δημιουργήσει και κατόπιν να διατηρήσει την δυναμική για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Κι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί με υποτιμήσεις του νομίσματος, όσο καλά σχεδιασμένες, ή όσο καλές προθέσεις κι αν κρύβουν. Χρειάζεται ριζική αλλαγή των όρων λειτουργίας της οικονομίας. Χρειάζεται να τσακιστεί ο ολιγοπωλιακός και μονοπωλιακός έλεγχος της εσωτερικής και εξωτερικής αγοράς της ελληνικής οικονομίας. Μόνο το τσάκισμα των καρτέλ στο χονδρεμπόριο και στο λιανεμπόριο θα μπορούσε να ρίξει τις τιμές μέχρι και 45% στην εγχώρια αγορά, αυξάνοντας τις αποδόσεις των εγχώριων μικρών και μεσαίων παραγωγών δίνοντάς τους το κίνητρο για δραματική αύξηση της παραγωγικότητάς τους. Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο μπορεί να δοθεί ώθηση και στην εξαγωγική δραστηριότητα χωρίς να είναι σε βάρος της εσωτερικής αγοράς.

Η ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας στο έδαφος της ντόπιας παραγωγής και στη βάση της εσωτερικής τουριστικής ζήτησης, που εξασφαλίζεται από τις αυξημένες (με όρους εισοδήματος και ελεύθερου χρόνου) δυνατότητες του εγχώριου πληθυσμού για αναψυχή και τουρισμό, διασφαλίζει χαμηλότερες τιμές και αυξανόμενη ποιότητα τουριστικών υπηρεσιών και για την διεθνή τουριστική ζήτηση. Επίσης οι διακρατικές συμφωνίες προγραμματικού ή άλλου χαρακτήρα μπορούν να βελτιώσουν ριζικά τους όρους των διεθνών οικονομικών σχέσεων, εξασφαλίζοντας ανταγωνιστικές τιμές τόσο για τις αναγκαίες εισαγωγές, όσο και για τις εξαγωγές της χώρας.

Με τα παραδείγματα αυτά θέλουμε να δείξουμε ότι πρέπει να ξεφύγουμε από παρωχημένες λογικές που νομίζουν ότι με υποτίμηση του νομίσματος θα κάνουμε το πρώτο μεγάλο άλμα στην ανταγωνιστικότητα. Κάτι που δεν αληθεύει άλλωστε. Μια τέτοια προβληματική μπορεί να μας καθηλώσει σαν οικονομία σε μια λογική φτηνών προϊόντων και φτηνής εργασίας προκειμένου να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Αυτή την λογική υπηρέτησε η παλιά δραχμή και εξάρτησε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας πρώτα και κύρια από την προσέλκυση κεφαλαίων και τεχνολογίας από το εξωτερικό. Αυτή η λογική μας οδήγησε σε μια διαρκή παραγωγική καχεξία που συνδυαζόταν μόνιμα με πίεση πάνω στα μεροκάματα και τους μισθούς. Δεν πρέπει να ξαναγυρίσουμε σε τέτοιες λογικές.

Θέλουμε μια οικονομία που να προάγει την καινοτομία και την ανάπτυξη της τεχνολογίας στην βάση της οικονομικής αυτοδυναμίας. Μπορεί να το πετύχει αυτό η Ελλάδα; Και βέβαια. Αρκεί ένα συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης έρευνας και τεχνολογίας, οι κατάλληλες υποδομές εκπαίδευσης και έρευνας που αποτελούν χρόνιο αίτημα του επιστημονικού δυναμικού της χώρας, υψηλές απολαβές στο επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό, ειδικά εκείνων των ειδικοτήτων που θέλεις κατά προτεραιότητα να αναπτύξεις σαν οικονομία και φυσικά διεθνή δικτύωση με την έρευνα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Ελλάδα έχει όλα τα προσόντα να γίνει το επίκεντρο της επιστημονικής και ερευνητικής προσπάθειας σε παγκόσμιο επίπεδο αν σκεφτεί κανείς ότι χαρακτηρίζεται από την διεθνή επιστημονική κοινότητα ως γεωφυσικό εργαστήριο της φύσης, ότι διαθέτει εξαιρετικές υποδομές για την ανάπτυξη τεχνολογιών αιχμής στις αγροτικές μεθόδους ανάπτυξης σε απόλυτη – όσο αυτό είναι δυνατό – σύμπνοια με το φυσικό περιβάλλον, ότι μπορεί να αποτελέσει το safe heaven για την κοινωνία της πληροφορικής με την ελεύθερη ανάπτυξη ανοιχτού λογισμικού και ασφαλούς παροχής υπηρεσιών, ότι διαθέτει ήδη το επιστημονικό δυναμικό που έχει πρωτοπορήσει σε μια σειρά μηχανικές, χημικές, βιοχημικές, κοκ, εφαρμογές, αλλά οι πατέντες του δεν βρίσκουν καμιά ανταπόκριση. Εξασφαλίζοντας ένα απόλυτα φιλικό περιβάλλον για επιστημονική ανάπτυξη και έρευνα, υψηλές απολαβές και ένα κράτος που ενδιαφέρεται όσο κανένα άλλο για R&D, τότε θα αποκτήσουμε μια οικονομία πολύ υψηλής παραγωγικότητας. Άλλωστε, όπως ορθώς λένε πολλοί, η βασική παραγωγική δύναμη της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας είναι η γνώση.

Αυτή πρέπει να είναι η βασική μας κατεύθυνση από την πρώτη κιόλας στιγμή. Έτσι αυτό που θα μας έδινε μια μεγάλη ώθηση και στην ανταγωνιστικότητα δεν είναι η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος, αλλά η ριζική αλλαγή των όρων και των πλαισίων της οικονομίας. Μην ξεχνάμε ότι θα χρειαστούμε, κάτω από τις καλύτερες προϋποθέσεις, τουλάχιστον 6 μήνες μέχρι να είμαστε σε θέση να εισάγουμε το νέο εθνικό νόμισμα. Το τελευταίο λοιπόν που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι σε τι ισοτιμία θα εισαχθεί το νέο εθνικό νόμισμα. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα υπάρχει ευρώ μετά από αυτό το μεταβατικό διάστημα για να καθορίσουμε την ισοτιμία του νέου εθνικού νομίσματος μ’ αυτό, ούτε καν αν θα μας συμφέρει να το κάνουμε ακόμη αν ακόμη υπάρχει και διατηρείται σ’ αυτά τα συναλλαγματικά επίπεδα.

Στο μεταβατικό διάστημα θα πρέπει να πάρουμε ορισμένα πολύ άμεσα μέτρα:

1. Την εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος και των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών που έχουν τραβήξει την περισσότερη ρευστότητα από το ευρωσύστημα. Γιατί αυτό; Για να αφήσουμε το τραπεζικό σύστημα να χρεοκοπήσει με ασφάλεια για τις καταθέσεις και την οικονομία της χώρας. Με την χρεοκοπία του θα δοθεί η δυνατότητα να ανοικοδομηθεί από μηδενική βάση χωρίς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει προς το εξωτερικό, αλλά και με την διαγραφή των οφειλών που έχουν προς αυτό τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίοι.

2. Αποκατάσταση των ζημιών σε εισοδήματα που υπέστησαν μισθωτοί και συνταξιούχοι από την απαρχή των μνημονίων με την επιστροφή μισθών και συντάξεων στο επίπεδο προ της 5ης Μαΐου 2010. Αυτό θα γίνει με την χρήση του ηλεκτρονικού λογιστικού χρήματος των υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζών με παράλληλη ενίσχυση με επιδοτούμενα δάνεια λειτουργικού κεφαλαίου για τους μικρομεσαίους και επαγγελματίες.

3. Την επιβολή ελέγχου στην κίνηση του κεφαλαίου. Με αυτόν τρόπο θα σταματήσει η αιμορραγία που τυραννά την ελληνική οικονομία και της στερεί τεράστιους χρηματικούς πόρους από το εσωτερικό της. Με τις τράπεζες εθνικοποιημένες θα σταματήσει και το πλυντήριο μαύρου χρήματος για το οποίο φημίζεται διεθνώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ο έλεγχος της κίνησης κεφαλαίου γίνεται εύκολα από την στιγμή που ελέγχει κανείς το τραπεζικό σύστημα και έχει να κάνει με την επιλεκτική φορολόγηση των κεφαλαίων που οδεύουν προς το εξωτερικό, ή έρχονται από το εξωτερικό. Αφορολόγητα κέρδη, μερίσματα, τόκοι και επενδύσεις σε τίτλους στο εξωτερικό τέλος. Επίσης όσα κεφάλαια έρχονται από εξωτερικό να κερδοσκοπήσουν με αγορές ακινήτων και περιουσίας θα τους επιβάλλεται υψηλή αποτρεπτική φορολογία, ενώ όσα κεφάλαια κατευθύνονται σε επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με όρους νέων θέσεων σταθερής απασχόλησης, ανελαστικών αμοιβών, νέας τεχνολογίας, προστιθέμενης αξίας στην παραγωγή, κοκ, τότε η μεταχείρισή τους πρέπει να είναι ευνοϊκή.

4. Ρητή απαγόρευση όλων των απολύσεων, όπως και η προσφυγή σε καθεστώς πτώχευσης στον ιδιωτικό τομέα. Αν πρόκειται για μικρή επιχείρηση, ελεύθερο επαγγελματία, ή ατομικό παραγωγό, το κράτος θα φροντίσει να μην κλείσει, να μην πτωχεύσει με απευθείας ενίσχυση μέσω εγγυήσεων, ή επιδοτούμενων δανείων. Αν πρόκειται για μεγάλη επιχείρηση και κυρίως για πολυεθνική, τότε θα δίνεται η δυνατότητα να την διαχειριστούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με υποστήριξη του κράτους. Ταυτόχρονα θα επιβληθούν ανελαστικά εργασιακά δικαιώματα έτσι ώστε να αναχαιτιστεί η ανεργία, ιδίως των νέων.

5. Άμεση παρέμβαση στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας για προϊόντα και υπηρεσίες. Μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση της οικονομίας και να πάρει μπρος η παραγωγική μηχανή με υποκατάσταση εισαγωγών με εσωτερική παραγωγή, το κράτος θα εξασφαλίσει τον δραστικό περιορισμό όσων εισαγωγών δεν είναι απολύτως αναγκαίες για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και τις ανάγκες της κοινωνίας. Θα επιβάλλει επίσης ένα επιλεκτικό ανταγωνιστικό προστατευτισμό που θα βασίζεται στην απαγόρευση οποιασδήποτε εισαγωγής πριν εξαντληθεί η εσωτερική παραγωγή, ενώ κατόπιν το προϊόν που θα εισάγεται θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ίδιας ποιότητας και παραγωγικής αξίας με το αντίστοιχο προϊόν εσωτερικής παραγωγής. Μόνο έτσι μπορείς να έχεις ανταγωνισμό με ισότιμους όρους.

6. Για το μεσοδιάστημα μέχρις ότου παραχθεί το νέο εθνικό νόμισμα, θα χρειαστεί να ενισχύσουμε τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας από τα 5, 5 δις ευρώ που είναι σήμερα και αποτελούν κατά κύριο λόγο τον διαθέσιμο νομισματικό χρυσό, σε τουλάχιστον τα διπλάσια. Αυτό μπορεί να γίνει με την δέσμευση του ιδιωτικού χρυσού που υπάρχει σε τράπεζες και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, ντόπιους και ξένους, αλλά και με την απόσυρση από την νομισματική κυκλοφορία των χαρτονομισμάτων ευρώ και άλλων σκληρών νομισμάτων, όπως το δολάριο. Κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα εφόσον έχει εθνικοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα και έχει εισαχθεί στις εσωτερικές συναλλαγές το ηλεκτρονικό λογιστικό χρήμα διαμέσου των τραπεζών.

Φυσικά το κλειδί σε όλα αυτά είναι η γρήγορη επανεκκίνηση της ελληνικής παραγωγής και των επενδύσεων. Αυτό μπορεί να γίνει, αφενός, με τη διάθεση ανοιχτών πιστώσεων για όσους ασχολούνται ή θέλουν να επενδύσουν στην παραγωγή με κριτήριο την προστιθέμενη αξία και τις θέσεις σταθερής απασχόλησης που παράγουν και, αφετέρου, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων στις παραγωγικές υποδομές της ελληνικής οικονομίας απαλλαγμένο από ημέτερους και μεγαλοκαρχαρίες. Όλα αυτά θα δώσουν μια απότομη ανοδική ώθηση στην οικονομία, τέτοια που όταν το εθνικό νόμισμα τελικά εισαχθεί να σταθεροποιηθεί και να αποκτήσει ισοτιμία χωρίς μεγάλες αναταράξεις.

Άλλωστε η ισοτιμία του εθνικού νομίσματος δεν θα αφεθεί να καθοριστεί από τις αγορές συναλλάγματος. Η πρόσβαση σ’ αυτό από τους διεθνείς επενδυτές νομισμάτων θα είναι εξαιρετικά περιορισμένη, μιας και το εκδοτικό δικαίωμα θα το έχει αποκλειστικά το κράτος, ενώ την αγοραπωλησία του νομίσματος στο εξωτερικό θα εξαρτάται αποκλειστικά από την εθνικοποιημένη Τράπεζα της Ελλάδος. Από την άλλη οι εξωτερικές συναλλαγές της χώρας θα διαμορφώνονται με ισοτιμίες που δεν θα εξαρτώνται κυρίως από τα παγκόσμια νομίσματα, όπως το δολάριο, ή το ευρώ (αν υπάρχει ακόμη), ή την λίρα, αλλά από ένα καλάθι νομισμάτων των βασικών χωρών με τις οποίες αναπτύσσουμε ταχύτερα τις εμπορικές μας σχέσεις. Στην τελική αυτό που καθορίζει την αξία ενός νομίσματος στην διεθνή αγορά είναι και πάλι η παραγωγικότητα που επιδεικνύει η οικονομία στην οποία αντιστοιχεί.

Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουμε από την πρώτη κιόλας στιγμή μια πραγματική ώθηση στην εσωτερική παραγωγή που είναι η μόνη ικανή για να κάνει την οικονομία ανταγωνιστική με ταυτόχρονη αύξηση της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού και κατακόρυφη πτώση των τιμών που το ύψος τους οφείλεται κατά κύριο λόγο στον μονοπωλιακό έλεγχο των εξωτερικών και εσωτερικών αγορών της χώρας από ντόπια και ξένα καρτέλ και οικονομικοπολιτικά κυκλώματα επιχειρηματικών συμφερόντων. 




21) Πώς είναι δυνατόν να επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, χωρίς να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα; Πως θα επιβιώσουμε δηλαδή χωρίς καμιά εξωτερική βοήθεια αφού θα ξοδεύουμε περισσότερα από όσα θα παράγουμε;

Καταρχάς πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το εθνικό νόμισμα δεν έχει άμεση σχέση με το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού. Ούτε το πρωτογενές πλεόνασμα αποτελεί πρώτης προτεραιότητας επιδίωξη της δημοσιονομικής πολιτικής. Ιδίως σε συνθήκες τέτοιας κλιμακούμενης κρίσης και ύφεσης. Πρώτιστος στόχος θα πρέπει να είναι η αναχαίτιση της ύφεσης μέσα από την δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας, που αντιστοιχούν σε πραγματική αύξηση των λαϊκών εισοδημάτων και πραγματική άνοδο της παραγωγής.


Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να διατηρήσουμε ένα ελεγχόμενο πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού τουλάχιστον για τα πρώτα 2-3 χρόνια με σκοπό να πολλαπλασιαστεί το ύψος του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Χωρίς να διπλασιαστεί ή και τριπλασιαστεί από την πρώτη στιγμή το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων δεν θα μπορέσει να υπάρξει παραγωγική ώθηση στην οικονομία. Αυτό θα δημιουργήσει πρωτογενές έλλειμμα παρά το γεγονός ότι θα φροντίσουμε από την πρώτη στιγμή να εξορθολογιστούν οι δαπάνες του κράτους, κυρίως οι μεταβιβαστικές πληρωμές και οι εξωτερικές δαπάνες, όπου γίνονται κυρίως οι μεγάλες βουτηχτικές. Επιπλέον θα αλλάξει ο φορέας και ο προσανατολισμός των δημοσίων επενδύσεων. Δεν θα πρόκειται για επιδότηση μεγαλοεργολάβων, ούτε θα εξαρτώνται από ευρωπαϊκά κονδύλια και κοινοτικές επιλογές. Θα πρόκειται για επενδύσεις με σχέδιο σε υποδομές κυρίως στην παραγωγή με φορέα το ίδιο το δημόσιο.


Πώς θα χρηματοδοτηθεί κάτι τέτοιο; Μόνο με εθνικό κρατικό νόμισμα, ώστε να μην υπάρξει συσσώρευση χρέους. Με το ευρώ δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος εκτός από δανεισμό, υπό τις προϋποθέσεις που σου θέτει το ευρωσύστημα. Για να χρηματοδοτηθεί ένα τέτοιο πρωτογενές έλλειμμα χρειάζεται ανεπτυγμένη εσωτερική τραπεζική αγορά. Για να μην πέσουμε όμως στον φαύλο κύκλο υπερχρέωσης θα πρέπει να συντρέχουν τρεις συνθήκες: (α) Το τραπεζικό σύστημα να βρίσκεται υπό δημόσιο έλεγχο με την Τράπεζα της Ελλάδος και τις μεγάλες τράπεζες εθνικοποιημένες. (β) Η κίνηση κεφαλαίου υπό καθεστώς αυστηρού ελέγχου εισροών-εκροών. (γ) Υψηλή ροπή προς αποταμίευση των λαϊκών στρωμάτων. Για να υπάρξει αυτή η υψηλή ροπή προς αποταμίευση θα πρέπει το λαϊκό εισόδημα να πάρει ταχύτατα την ανιούσα από την πρώτη κιόλας ημέρα. Με τον τρόπο αυτό θα υπάρχει μια ανεπτυγμένη τραπεζική ρευστότητα υπό δημόσιο έλεγχο που θα μπορεί να αξιοποιείται και από το κράτος για να χρηματοδοτήσει το πρωτογενές έλλειμμά του απευθυνόμενος στην εγχώρια αποταμιευτική αγορά. Όλα αυτά για να γίνουν απαιτούν εθνικό κρατικό νόμισμα. Οι δημόσιες επενδύσεις και η ανόρθωση της εσωτερικής αγοράς στην βάση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων θα φέρει γρήγορα την ισορροπία στην οικονομία. Μαζί της θα φέρει και τα πρωτογενή πλεονάσματα στον κρατικό προϋπολογισμό που δεν θα έχουν προκύψει από το φορολογικό ξεζούμισμα του πληθυσμού, ούτε από την δημοσιονομική ασφυξία της κοινωνίας, όπως την επιδιώκουν σήμερα. Θα προκύψει φυσιολογικά από τα αυξημένα έσοδα της οικονομίας απ' όπου θα προκύπτει ένα όλο και μεγαλύτερο μερίδιο του κρατικού προϋπολογισμού με βάση τις κοινωνικές ανάγκες που πρέπει να καλύψει και τα δημόσια αγαθά που οφείλει να εγγυάται στον λαό.




22) Αν τα πρώτα 2-3 χρόνια τουλάχιστον θα πρέπει να διατηρήσουμε, ένα ελεγχόμενο πρωτογενές έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτό θα μας δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα στην οικονομία (δεδομένου ότι δεν θα δανειζόμαστε από πουθενά για να το καλύψουμε); Κι αν ναι πιο θα είναι αυτό το πρόβλημα και πως θα το αντιμετωπίσουμε;

Κανένα πρόβλημα. Όσο αυτό το πρωτογενές έλλειμμα τροφοδοτεί τις επενδύσεις στις υποδομές και στην παραγωγή παράγοντας θέσεις εργασίας, εισόδημα για τις λαϊκές τάξεις και προστιθέμενη αξία πρωτίστως στους τομείς της παραγωγής, τότε όχι μόνο δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά καίριο συντελεστή ανόδου. Ήδη το κράτος δανείζεται από την εσωτερική τραπεζική αγορά με έντοκα γραμμάτια επειδή οι διεθνείς αγορές το έχουν αποκλείσει. Τα ποσά που δανείζεται είναι πάνω από 20 δις ευρώ τον χρόνο, ενώ το 2013 προβλέπεται να δανειστεί με έντοκα πάνω από 40 δις ευρώ. Μόνο που αυτά πηγαίνουν στην μαύρη τρύπα του χρέους και έτσι ο δανεισμός αυτός είναι παρασιτικός και συμβάλει στην ύφεση. Το κλειδί σε κατάσταση όπου το κράτος ελέγχεται από τον λαό είναι ο εσωτερικός δανεισμός του να πυροδοτεί ανάπτυξη και εισοδήματα με ρυθμούς σημαντικά μεγαλύτερους από τα επιτόκια που θα πληρώνει για τα δικά του γραμμάτια. Όμως αν η εσωτερική τραπεζική αγορά είναι υπό δημόσιο έλεγχο, όπως ανέφερα και υπό καθεστώς ελέγχου της κίνησης κεφαλαίου, το κράτος θα μπορεί να δανειστεί με απόλυτα ελεγχόμενο τρόπο από αυτήν. Όμως ακόμη κι αν δεν μπορεί να το κάνει, λόγω έκτακτων συνθηκών ειδικά στην αρχή, θα μπορεί να κόψει πληθωριστικό νόμισμα για να καλύψει το έλλειμμα. Αυτό το πληθωριστικό νόμισμα εφόσον τροφοδοτεί την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και τα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων, τότε δεν θα πυροδοτήσει υψηλά ποσοστά πληθωρισμού. Η Ελλάδα γνώρισε πληθωρισμούς της τάξης του 30% στην δεκαετία του '80, αλλά δεν χρεοκόπησε. Αν συνοδευτεί με αναπλήρωση απώλειας στο εισόδημα των εργαζόμενων στρωμάτων με παράλληλο έλεγχο των συνθηκών κόστους της οικονομίας, τότε ο πληθωρισμός όχι μόνο δεν θα προβληματίσει, αλλά πολύ γρήγορα θα αρχίσει να υποχωρεί. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι θα σπάσουμε τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην αγορά, τόσο στην εσωτερική αγορά, όσο και στην εξωτερική αγορά της οικονομίας. Δεν μπορείς να ελπίζεις σε τίποτε όσο η οικονομία σου και οι ροές της κυρίως από το εξωτερικό ελέγχονται από ένα κύκλωμα καρτέλ, τραστ και ιδιωτικών μονοπωλίων της ημεδαπής και της αλλοδαπής.




23) Αν επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα πια θα είναι η αξία του στην παγκόσμια οικονομία σε σχέση με τα άλλα νομίσματα;


Το νόμισμα δεν έχει από μόνο του καμιά αξία. Είναι σύμβολο αξίας. Αποτυπώνει δηλαδή την αξία που του δίνει η οικονομία. Αν είναι νόμισμα με παγκόσμια κυκλοφορία με σκοπό να γίνει αποθεματικό και να εκφράσει την τραπεζική και χρηματιστική κυκλοφορία διεθνώς, τότε είναι ένα νόμισμα σαν το ευρώ. Επιπλέον το ευρώ είναι νόμισμα σταθερής νομισματικής κυκλοφορίας κι έτσι ενώ εκφράζει άριστα την διόγκωση των συναλλαγών με χρέος δεν μπορεί να εκφράσει τις οικονομίες. Όλες τις οικονομίες, ακόμη και τις πιο ισχυρές. Η ευρώ κόβεται και ράβεται ανάλογα με την κυκλοφορία του κεφαλαίου και μάλιστα του δανειακού κεφαλαίου στις αγορές της ευρωζώνης και παγκόσμια. Γι' αυτό και η σταθερότητά του προϋποθέτει μεγάλους όγκους δανεισμού, μεγάλες αγορές χρέους, υπερτροφικές τελικά τράπεζες, χρηματαγορές και επενδυτικά κεφάλαια. Με ένα τέτοιο νόμισμα σε κυκλοφορία καμιά οικονομία δεν μπορεί να γλυτώσει την υπερχρέωση. Ακόμη και η Γερμανική, παρά τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στα χρόνια του ευρώ η Γερμανική οικονομία υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος της, ενώ εκτινάχτηκε σε πρωτοφανή επίπεδα το ιδιωτικό χρέος της. Ακόμη κι αν μας χάριζαν τα χρέη η Ελλάδα θα δημιουργούσε νέα χρέη σε χρόνο dt και θα συνέχιζε να πορεύεται με όρους εσωτερικής υποτίμησης γιατί σε συνθήκες νομισματικής ένωσης μόνο έτσι μπορεί να σταθεροποιηθεί το κοινό νόμισμα. Όταν το νόμισμα, ως σύμβαση, δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί στην οικονομία, τότε αναγκαστικά η οικονομία πρέπει να αντιστοιχηθεί στο νόμισμα. Πώς; Με τον μπαλτά, περικόπτοντας ότι δεν αντιστοιχεί στην αξία του κοινού νομίσματος. Περικόπτοντας δηλαδή κόστη στην οικονομία. Πρώτα και κύρια της εργασίας και της παραγωγής. Το εθνικό νόμισμα είναι υποχρεωμένο να αντιστοιχηθεί με τις υλικές αξίες που παράγει η οικονομία που το διαθέτει. Αν οι υλικές αξίες αυξάνουν τότε το εθνικό νόμισμα είναι σταθερό και σίγουρο. Τι είναι υλικές αξίες; Προϊόντα, υπηρεσίες, εισοδήματα, θέσεις εργασίας. Αν οι υλικές αξίες υστερούν τότε και το νόμισμα ξεφτιλίζεται. Αν η ελληνική οικονομία από την πρώτη κιόλας στιγμή αναπληρώσει την χαμένη αγοραστική δύναμη των λαϊκών νοικοκυριών, οικοδομήσει ανελαστικές συνθήκες και όρους εργασίας που δημιουργούν περιβάλλον υψηλής παραγωγικότητας και επενδύσει στην παραγωγή με βασικό φορέα το δημόσιο, τότε η ανοδική εκτίναξη θα είναι εντυπωσιακή και το νόμισμα θα σταθεροποιηθεί. Επίσης το εθνικό κρατικό νόμισμα δεν χρειάζεται να είναι διεθνές νόμισμα. Η συναλλαγματική αξία με βάση τα ξένα νομίσματα καθορίζεται όχι μόνο από τα εξωτερικά ελλείμματα, αλλά πρωτίστως από την παραγωγικότητα με φυσικούς όρους της ελληνικής οικονομίας. Αν η ελληνική οικονομία βελτιώνει τους όρους εμπορίου - δηλαδή δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε - και αυξάνει διαρκώς την παραγωγικότητα της εργασίας με νέες καινοτομίες και εφαρμογές στην παραγωγή, τότε το νόμισμά της θα είναι βράχος σταθερότητας.



24) Κρατική επιχειρηματική δραστηριότητα "ευθέως ανταγωνιζόμενη τον ιδιωτικό τομέα" δεν σημαίνει αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος του ιδιωτικού τομέα και τελικά διωγμό του; Με τέτοια πολιτική δεν θα υπάρχει κίνδυνος να έχουμε μονίμως "μικρομεσαίες" επιχειρήσεις και ποτέ μεγάλες, και αυτό να οδηγήσει σε υποβάθμιση της διεθνούς παρουσίας των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών;

Η κρατική επιχειρηματική δραστηριότητα αν δεν είναι ευθέως ανταγωνιστική με τον ιδιωτικό τομέα, τότε θα είναι συμπληρωματική και θα έρθουμε σε μια από τα ίδια. Αυτό το κράτος οικοδομήθηκε επί δεκαετίες στην Ελλάδα. Ένα κράτος συμπληρωματικό και απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτό το "μοντέλο" χρεοκόπησε οριστικά. Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σ' ένα κράτος που θα λειτουργεί συμπληρωματικά σαν νοσοκόμος ή τροφός της αγοράς προκειμένου μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις να διεκδικούν μερίδια αγοράς στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό. Αν το κάνουμε αυτό θα καταλήξουμε σε μια από ίδια. Θέλουμε κράτος που να ανταγωνίζεται τις μεγάλες επιχειρήσεις. Αλλιώς θα γεννηθούν πάλι ιδιωτικά μονοπώλια και θα συνθλίψουν την εσωτερική οικονομία, αλλά και θα εξαγοράσουν το κράτος. Αυτή είναι η εσωτερική λογική μιας αγοράς όπου κυριαρχούν οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Όσους κανόνες κι αν θεσπίσει το κράτος, όσοι αυστηροί κι αν είναι, οι επιχειρήσεις αυτές θα αποκτήσουν δεσπόζουσα θέση και θα καρτελοποιήσουν εμφανώς ή αφανώς την αγορά. Το κράτος πρέπει να διεμβολίζει τις τάσεις μονοπώλησης που ενυπάρχουν στην αγορά. Για να μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να προάγει την αληθινή ιδιωτική πρωτοβουλία, την καινοτομία και την επιχειρηματικότητα του ιδιώτη θα πρέπει να υπάρχει η αμέριστη υποστήριξη του κράτους στην ανάπτυξη της μικρής και μεσαίας επιχείρησης στους τομείς αναπτυξιακής προτεραιότητας. Και για να γίνει αυτό, για να επιτρέπεται η ελεύθερη επιχειρηματική καινοτομία, οφείλει το κράτος να κρατά την αγορά ελεύθερης από μεγάλες επιχειρήσεις με δεσπόζουσα παρουσία που εύκολα μετατρέπονται σε καρτέλ, τραστ και μονοπώλια. Όσο για την διεθνή παρουσία της ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να εξαρτάται από ορισμένες μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ιδιωτικών συμφερόντων όπως συνέβαινε μέχρι σήμερα. Η διεθνής παρουσία της ελληνικής οικονομίας εξασφαλίζεται πρωτίστως από τις καινοτομίες που την διακρίνουν ως οικονομία, η αξία και η ποιότητα των διαθέσιμων προϊόντων, αγαθών και υπηρεσιών προς την παγκόσμια οικονομία. Η Νορβηγία, πχ. , εξασφαλίζει την διεθνή της παρουσία πρώτα και κύρια με απόλυτα κρατικές επιχειρήσεις και την πρωτοπόρα τεχνογνωσία που αντιπροσωπεύουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου